aquí..
Aquí pola mesma terra que camiñamos, no mesmo ceo do que arrincamos unha nube e a agochamos no peto dos pantalóns azuis que che merquei, no mesmo bloc de notas no que anotei todas as datas nas que te vin, escribín o cantidade de bicos que che roubei, e non gravei ningún abrazo que sentín Con el seguro, unha persoa non pode arrepentirse do amor, nin da cantidade de apertas nas que envolveu o peito doutro orfo, todos somos, é un frío guerra que perdura no corazón, non é hora de que ninguén me venda as fendas do meu corazón que hai tempo calaron.
Volvo a cada tremor da miña man coa que non podía controlarme e sentíame vergoña e maldínme porque os meus beizos volvéronse azuis coma se estivese miserable nunha mesa dun café que os compañeiros abandonaron ante os cascallos e os escombros.
Abandonamos e marchamos e esquecemos e ondeamos a bandeira da rendición.
Como se esquecese o cheiro a laranxa e a flor de limón! Como pode esquecer, por amor de Deus, os anxos, as coroas de loureiro e o teu doce rostro?