այստեղ..

Այստեղ մենք քայլեցինք նույն հողի վրա, նույն երկնքի վրա, որտեղից մենք ամպ ենք պոկել և թաքցրել այն կապույտ շալվարի գրպանում, որը ես գնել եմ քեզ, այն նոթատետրի հենց եզրին, որտեղ ես գրանցել եմ քո մեջ տեսածս բոլոր ամսաթվերը: , գրեցի քեզնից գողացած համբույրների քանակը, ու չգրեցի ոչ մի գրկախառնություն, որ զգացել եմ Նրա հետ ապահով, մարդ չի կարող ափսոսալ սիրո համար, ոչ էլ այն գրկախառնությունների համար, որոնց մեջ նա փաթաթել է ուրիշ որբի ծոցը, մենք բոլորս ենք, դա Սառը պատերազմ է, որ թառամում է սրտում, ժամանակը չէ, որ ինչ-որ մեկը ինձ վիրակապի իմ սրտի ճեղքերը, որ լռում էին մի որոշ ժամանակ։

Ես վերադառնում եմ իմ ձեռքի ամեն դողին, որով ես չէի կարողանում զսպել ինձ, և ես ամաչում էի ու հայհոյում ինձ, որովհետև շուրթերս կապույտ էին դառնում, ասես ես թշվառ լինեի սրճարանի սեղանի վրա, որը ընկերները լքել էին փլատակների և ավերակների առաջ:

Մենք լքում ենք ու հեռանում, մոռանում ու ծածանում ենք հանձնման դրոշը։
Կարծես մոռացվել է նարնջի և կիտրոնի ծաղկի հոտը։ Ինչպե՞ս կարող է նա մոռանալ, հանուն դրախտի, հրեշտակներին, դափնեպսակներն ու քո անուշ դեմքը։