ჩემი სიყვარული..

ჩემი ვნება სავსე იყო ფიქრებითა და ემოციებით, რომლებსაც ვერ ვიბრუნებ, ის დამარხული იყო ჩემში, როცა მე ვაყალიბებდი მის იმიჯს, რომელიც ჩემს სულს ემთხვეოდა, რაიჰანას ფრენას მაქცევდა მისი სულის არსებაში.

ამჟამად ადამიანების მიმართ ძალიან გულგრილი გავხდი, ბევრს არ ვტირი და მხოლოდ ცას ვგრძნობ, ცა მგრძნობს, გზებს ვუყურებ და შემოდგომას ძალიან მენატრება, არავინ და არავინ მენატრება. გრძნობს ჩემს მიმართ ლტოლვას, ვიღებ უამრავ რეჰანს, ყვითელ ჟასმინს და კაქტუსს და ფერად შროშანებს, თითქოს მთელი ჩემი ცხოვრება იყოს.

მე ვინახავ ყვავილებს ჩემს რვეულებში, სადაც არ მავიწყდება მათი დავიწყება, ან მათი ფორმების დავიწყება, ღმერთს ძალიან ვლოცულობ, რომ დამშვიდდეს.
ახლა, მას შემდეგ რაც ვცადე მისი ამოყვანა ჩემი სიღრმიდან და გამომეტაცება ყოველ ჯერზე, როცა ის წამიღებდა მას, მე მაინც ვცდილობ დავივიწყო, დავივიწყო ყველაფერი, რაც გამოვიარე, რამაც ავნო კარგი სული, რომელსაც მხოლოდ სურდა. მშვიდად იცხოვროს.
მოგონებები გულს მიჭერს, მკერდზე მიკაწრავს, მაგრამ ვცდილობ, მთელი ძალით ვცდილობ, მოვიშორო ის და მოვიშორო ყველაფერი, რაც მასთან იყო შეხებაში.
საერთოდ, მე მჯერა, რომ არავის უნდა ვუთხრა, შენი სულის სიმშვიდე შენს გარდა არავის აინტერესებს.
უნდა სცადო, არც ისე ცუდია.