тука..

Овде на истата земја одевме, на истото небо од кое откинуваме облак и го сокривме во џебот на сините панталони што ти ги купив, на истиот бележник во кој ги запишав сите датуми кога те видов, напишав број бакнежи што ти украдов, а не снимив ниту една прегратка што ја осетив Со него на сигурно човек не може да жали за љубовта, ниту за бројот на прегратки во кои завиткал гради на друго сираче, сите сме, настинка е војна која се задржува во срцето, не е време некој да ми ги преврзе пукнатините на моето срце што молчеа некое време.

Се враќам на секој трепет на раката со кој не можев да се контролирам и се срамев и се пцуев зашто усните ми помодреа како да сум мизерна на маса во кафуле што другарите ја оставија пред урнатините и шутот.

Се напуштаме и заминуваме и забораваме и го вееме знамето на предавањето.
Како мирисот на цвет од портокал и лимон да е заборавен! Како да ги заборави, за небо, ангелите, ловоровите венци и твоето слатко лице?