энд..

Бид хоёр алхаж явсан тэр л газар дээр, үүл сугалж аваад чамайг худалдаж авсан цэнхэр өмдний халаасанд нуусан тэр л дэвтэр дээр чамайг харсан бүх огноогоо бичиж үлдээсэн. Чамаас хулгайлсан үнсэлтүүдээ, Тэврэлтүүдийг нь бичээгүй Аюулгүйн дэргэд хүн хайранд харамсахгүй, өөр өнчин хүүхдийн цээжийг ороосон тэврэлтийн тоонд ч бид бүгд хүйтэн зүрхэнд хоногшсон дайн, хэсэг хугацаанд чимээгүй байсан зүрхний минь ан цавыг хэн ч надад боох цаг болоогүй байна.

Нөхдүүдийн нуранги, хог хаягдлын өмнө орхисон кафены ширээн дээр өрөвдөлтэй байгаа юм шиг уруул минь хөхөрч, өөрийгөө барьж дийлэхгүй байсан гарынхаа чичирхийлэл болгонд би буцаж, ичиж, өөрийгөө зүхдэг.

Бид орхиж, орхиж, мартаж, бууж өгөхийн туг далбаа.
Жүрж, нимбэгний цэцгийн үнэр мартагдах шиг! Тэр яаж тэнгэрийн тусын тулд сахиусан тэнгэрүүд, лаврын цэцэг, чиний сайхан царайг мартах вэ?