මම හුදකලා කෝච්චියට ගොඩවුනේ බිඳුණු හදවතක් එක්ක, ඔළුව කඩාගෙන, ඒක මගේ හිත බිඳිලා, මාව මිරිකන්න, කළු පාටින් ඔතාගන්න එයාම හාරපු වළ හැදුවා.
මගේ ආශාව මට නැවත ලබා ගත නොහැකි සිතුවිලි සහ හැඟීම් වලින් පිරී තිබුණි, ඔහු මගේ ආත්මයට ගැලපෙන ඔහුගේ රූපයක් සෑදූ විට ඔහු මා තුළම වැළලී ගියේය, ඔහුගේ ආත්මය තුළ මා රයිහානා පියාසර කළේය. දැනට, මම මිනිසුන් ගැන බොහෝ උදාසීන වී සිටිමි, මම බොහෝ සෙයින් අඬන්නේ නැත, මට දැනෙන්නේ අහස පමණි, අහස මට දැනේ, මම පාරවල් දෙස බලා සරත් සමය සඳහා බොහෝ සෙයින් ආශා කරමි, මට කිසිවෙකු සහ කිසිවෙකු මග හැරෙන්නේ නැත මා ගැන ආශාවක් දැනෙනවා, මම බොහෝ බැසිල්, කහ ජැස්මින් සහ පතොක් සහ වර්ණවත් ලිලී මල් මගේ මුළු ජීවිතයම මෙන් පින්තූර ගන්නවා.
මම මගේ සටහන් පොත්වල මල් තබා ගන්නේ ඒවා අමතක කිරීමට හෝ ඒවායේ හැඩතල අමතක කිරීමට අමතක නොවන තැන, මම දෙවියන් වහන්සේට බොහෝ සේ ප්‍රාර්ථනා කරමි.
දැන් මම ඔහුව මගේ ගැඹුරෙන් අදින්නට උත්සාහ කළත්, ඔහු ඔහුව මගෙන් උදුරා ගන්නා සෑම අවස්ථාවකම ඔහුව මගෙන් උදුරා ගන්නටත් උත්සාහ කළ පසු, මම තවමත් ඔහුව අමතක කිරීමට උත්සාහ කරමි, ඒ රිදවීම පමණක් අවශ්‍ය වූ හොඳ ආත්මයකට මා විඳි සියල්ල අමතක කරමි. සාමයෙන් ජීවත් වීමට.
