මෙතන..

මෙන්න මේ බිමේම අපි ඇවිද්දා, අපි වලාකුළක් උදුරා ගත් අහසේ, මම ඔබට මිලදී ගත් නිල් කලිසමේ සාක්කුවේ එය සඟවා තැබුවෙමි, මම ඔබ තුළ දුටු සියලු දිනයන් සටහන් කළ සටහන් පොතේ කෙළවරේම , මම ඔබෙන් සොරාගත් සිපගැනීම් ගණන ලිව්වෙමි, මට දැනුන කිසිදු වැළඳ ගැනීමක් මම සටහන් නොකළෙමි, ඔහු සමඟ ආරක්ෂිතව, පුද්ගලයෙකුට ආදරය ගැන පසුතැවිය නොහැක, ඔහු තවත් අනාථ දරුවෙකුගේ ළය ඔතා ගත් වැළඳගැනීම් ගණන, අපි සියල්ලෝම, එය යනු හදවතේ ඇදී යන සීතල යුද්ධයකි, කලක් නිහඬව සිටි මගේ හදවතේ ඉරිතැලීම් කිසිවෙකුට බඳින්නට කාලය නොවේ.

සුන්බුන් සහ සුන්බුන් ඉදිරියේ සහෘදයන් අතහැර දැමූ ආපන ශාලාවක මේසයක් මත කාලකණ්ණියෙකු මෙන් මගේ තොල් නිල් පැහැයට හැරුණු නිසා මට මාව පාලනය කර ගත නොහැකි වූ මගේ අතේ සෑම වෙව්ලීමකටම මම නැවතත් ලැජ්ජාව සහ ශාප කළෙමි.

අපි අත්හැරලා දාලා යනවා අමතක කරලා යටත් වීමේ කොඩිය ලෙලවනවා.
දොඩම් සහ ලෙමන් මලේ සුවඳ අමතක වූවාක් මෙන්! ස්වර්ගය වෙනුවෙන්, දේවදූතයන්, ලෝරල් මල් වඩම් සහ ඔබේ මිහිරි මුහුණ ඇය අමතක කරන්නේ කෙසේද?