dashuria ime..

Pasioni im ishte plot me mendime dhe emocione që nuk do të arrij t'i rimarr, ai u varros brenda meje ndërsa formova një imazh të tij që përputhej me shpirtin tim, duke më bërë një mizë rajhane në qenien e shpirtit të tij.

Momentalisht jam bere shume indiferente ndaj njerezve, nuk qaj shume, e ndjej vetem qiellin, qielli me ndjen, shikoj rruget dhe e kam shume mall per vjeshten, nuk me mungon askush dhe askush. ndjen mall për mua, fotografoj shumë borzilok, jasemin të verdhë dhe kaktus Dhe zambakët shumëngjyrëshe sikur të ishin gjithë jetën time.

Mbaj lule në fletoret e mia ku nuk harroj t'i harroj, apo harroj format e tyre, i lutem shumë Zotit që të qetësohem.
Tani, pasi u përpoqa ta tërhiqja nga thellësitë e mia dhe ta rrëmbeja nga unë sa herë që ai e merrte nga unë, unë ende po përpiqem ta harroj, duke harruar gjithçka që kam kaluar që lëndoi një shpirt të mirë që donte vetëm për të jetuar në paqe.
Kujtimet më shtrydhin zemrën, më gërvishtin gjoksin, por përpiqem, përpiqem me të gjitha mundësitë, ta heq nga vetja dhe të heq gjithçka që ishte në kontakt me të.
Në përgjithësi, besoj se nuk kam pse t'i them askujt, askush nuk kujdeset për paqen e shpirtit tuaj, përveç jush.
Duhet të provoni, nuk është aq keq.