இங்கே..

இங்கே அதே தரையில் நாங்கள் நடந்தோம், அதே வானத்தில் நாங்கள் மேகத்தைப் பறித்து, நான் உங்களுக்கு வாங்கிய நீல நிறக் கால்சட்டையின் பாக்கெட்டில் மறைத்து வைத்தோம், நோட்புக்கின் விளிம்பில், அதில் நான் பார்த்த அனைத்து தேதிகளையும் பதிவு செய்தேன். , உன்னிடம் இருந்து நான் திருடிய முத்தங்களின் எண்ணிக்கையை எழுதினேன், நான் உணர்ந்த எந்த அரவணைப்பையும் பதிவு செய்யவில்லை, அவருடன் பாதுகாப்பில், ஒரு நபர் காதலுக்காக வருந்த முடியாது, அல்லது அவர் மற்றொரு அனாதையின் மார்பைப் போர்த்திய அணைப்புகளின் எண்ணிக்கை, நாம் அனைவரும், அது நெஞ்சில் நிழலாடும் பனிப்போர், சிறிது நேரம் மௌனமாக இருந்த என் இதய விரிசல்களை எனக்கு கட்டு கட்ட இது நேரமில்லை.

என் கையின் ஒவ்வொரு நடுக்கத்திற்கும் நான் திரும்புகிறேன், என்னால் என்னைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை, நான் வெட்கமடைந்தேன், என்னை நானே சபித்தேன், ஏனென்றால் என் உதடுகள் இடிபாடுகள் மற்றும் குப்பைகளுக்கு முன்பு ஒரு ஓட்டலில் ஒரு மேஜையில் பரிதாபமாக இருப்பதைப் போல நீல நிறமாக மாறியது.

கைவிட்டு விட்டு மறந்து விட்டு சரணாகதி கொடியை அசைப்போம்.
ஆரஞ்சு, எலுமிச்சம்பழம் பூவின் மணம் மறந்து போனது போல! வானத்துக்காக, தேவதைகளையும், லாரல் மாலைகளையும், உன் இனிய முகத்தையும் அவள் எப்படி மறக்க முடியும்?