ఇక్కడ..

ఇక్కడ అదే నేలపై మేము నడిచాము, అదే ఆకాశంలో మేము ఒక మేఘాన్ని తెంపి, నేను మీకు కొన్న నీలిరంగు ప్యాంటు జేబులో దాచిపెట్టాము, నోట్బుక్ అంచున నేను మీలో చూసిన తేదీలన్నింటినీ రికార్డ్ చేసాను. , నేను మీ నుండి దొంగిలించిన ముద్దుల సంఖ్యను నేను వ్రాసాను మరియు నేను అనుభవించిన ఏ కౌగిలింతలను నేను రికార్డ్ చేయలేదు, అతనితో సురక్షితంగా, ఒక వ్యక్తి ప్రేమను పశ్చాత్తాపపడలేడు, లేదా అతను మరొక అనాథ యొక్క వక్షస్థలాన్ని చుట్టిన కౌగిలింతల సంఖ్య, మనమందరం, ఇది అనేది గుండెల్లో గుబులు పుట్టించే ప్రచ్ఛన్నయుద్ధం, కాసేపు మౌనంగా ఉన్న నా గుండె పగుళ్లకు కట్టు కట్టడానికి ఇది ఎవరికైనా సమయం కాదు.

నా చేతి వణుకుతున్న ప్రతి వణుకుకు నేను తిరిగి వచ్చాను మరియు నేను సిగ్గుపడ్డాను మరియు నన్ను నేను తిట్టుకున్నాను, ఎందుకంటే నా పెదవులు నీలం రంగులోకి మారాయి, ఎందుకంటే శిధిలాలు మరియు శిధిలాల ముందు సహచరులు వదిలివేసిన కేఫ్‌లోని టేబుల్‌పై నేను దయనీయంగా ఉన్నాను.

త్యజించి విడిచిపెట్టి మరచిపోయి శరణాగతి పతాకాన్ని ఎగురవేస్తాం.
నారింజ, నిమ్మకాయల వాసన మరచిపోయినట్లే! ఆమె స్వర్గం కొరకు, దేవదూతలను, లారెల్ దండలు మరియు మీ మధురమైన ముఖాన్ని ఎలా మరచిపోగలదు?