адабиёт

дар бораи фаромӯш кардан

Вай як ҷавони ноумеди сӣ-сола буд, вақте ки зане, ки ӯро бештар дӯст медошт, ба ӯ гуфт, ки ҳаётро дар ришта нигоҳ медорад. Бале, вай зиндагӣ кардан мехост; Хаёте, ки ба у хушбахтй бахшид. Аммо вай фаҳмид, ки ибораи “Ман мехоҳам зиндагӣ кунам” аз тори тортанакҳои нозук бофта шудааст, вақти хеле кам лозим аст, то инсон худро дар он канори каноре дарёбад, ки ҳама чизи ишқу эътиқод, имон ва таърихро надорад. маънои дигар.

 

Ҳар як ошиқӣ бар асоси аҳдномаи нонавиштаи ду ошиқ дар ҳафтаҳои аввали муносибатҳояшон сурат мегирад. Онҳо ин давраро дар хоб зиндагӣ мекунанд, аммо дар айни замон - ва бе огоҳии худ - онҳо дар раванди навиштани шартҳои муфассали шартнома ҳастанд, ки онҳоро муттаҳид мекунад.

Эй ошиқон, аз ин давраи хатарнок ҳазар кунед! Агар дар бистар ба тарафи дигар субҳона диҳед, бояд як умр ин корро кунед, вагарна шуморо ба бемуҳаббат ва хиёнат муттаҳам мекунанд.

 

- Милан Кундера

 

Мақолаҳои марбут

Ба тугмаи боло гузаред
Ҳоло бо Ана Салва ройгон обуна шавед Шумо аввал хабарҳои моро мегиред ва мо ба шумо дар бораи ҳар як нав огоҳӣ мефиристем Не Наъм
Интишори худкори шабакаҳои иҷтимоӣ Нерӯмандшуда аз тарафи : XYZScripts.com