Мы і ніхто іншы

Мы і ніхто іншы, апрача нас, чакаем вечнасць у ступары, і час не ўтрымлівае яе ў нашым улонні.

Я быў перад табой і свіст ветру прынёс нам сумны язмін.
О Лэйт, я жыў белым жыццём, і я стаў чарнаю птушкі на небе, я стаў міражам бэзу, я сумую па ім кожны раз, калі адчуваю сябе вельмі стомленым, нібы страта звязана з марнасцю нашага капрызная і нестабільная радзіма.

Не трэба турбавацца аб змрочным, і не трэба, каб сцены стаялі дыяганальнымі межамі паміж маімі нагамі і тваёй галавой.
Голас не мае намеру гаварыць задыхана, каб з незразумелымі дрыготкамі тлумачыць, што мае тратуары і стэрыльныя адчуванні.
Твой смутак доўгі, Лейт.
Дык уявіце сабе, што вясна жывіцца вашай і маёй верай, каб з попелу раслі кветкі.