Дачка туману

Я магла быць дачкой туману, такога пяшчотнага туману ў халодны дзень, неба белага, вуліц пустых, пустых, як прабітае сэрца, зверху і знізу, або дачкой засохлых галін, напрыклад, я магла б быць быў бледны, цёпла бледны, Як печ, ці спілаванае дрэва, на ўзбочыне бязлюднай дарогі, Я мог бы быць дзіцём начной парфумы, або нечым, што вісела на сцяне на памяць, або срэбным ланцугом на чыясьці шыя, далёкае, адзінокае воблачнае дзіця, нібы бескарыснае.

Я мог бы быць сябрам цьмянага святла, Я ніколі не адзін, Я не такі няшчасны, Я не чую музыкі, Я не чую нічога, што танцуе для душы, але я загараюся.

Калі б я быў птушкай, яна б не памерла, але страціла б часцінку жыцця, калі б не спявала.
Што, калі б я быў німбам на галаве анёла?