Πάθος για αγάπη

Εγώ, φίλε μου ζωής, στεφανώνω την καρδιά μου με άνθη αμυγδαλιάς, στις τέσσερις το πρωί, μπροστά στην ομίχλη του φωτός, φως στο λουλούδι της ζωής μου ένα κερί που ανάβει τα φανάρια της ευγενικής σου καρδιάς, μετά από λίγο. , όλα μου τα πλευρά στρίβουν και κοιμάμαι, ακουμπάω στη χαμένη σου ψυχή, και αποκοιμιέμαι γρήγορα, εκεί με ανησυχεί, είναι πιο ήρεμο από πριν, και τα μάτια μου δεν σηκώνουν δάκρυ παιδιού, μόνο ένα δάκρυ, μου φίλε, έφτανε τα μάτια μου να χύνουν ένα υπόγειο ποτάμι ατελείωτου κλάματος, η ψυχή σου κοιμάται σαν παιδί που πέφτει σε βαθύ ύπνο δίπλα στη μάνα του.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με το να μείνω εδώ, ζωντανός σε μια σπασμένη λάμψη ελπίδας, λίγο πολύ σκληρός, στέκομαι στη μέση του δρόμου περιμένοντας ένα τρένο να με πάρει με τις τσάντες μου και να τα αφήσω όλα, στέκομαι στη μέση ενός περιβόλου δίπλα σε ένα σκιάχτρο που τρώει τον εαυτό μου από τη μοναξιά, ή στη μέση του κήπου ήμουν πάντα, το κοιτάζω σαν να είναι φως από και προς το φως, αλλά δεν με νοιάζει, έχασα το πάθος για αγάπη, φίλε μου , σαν να μην αγαπώ για πάντα.

Ξέρετε ότι η αγάπη γεννά ένα πάθος που ένα άτομο ζει με συμπόνια προς τους άλλους, ονειρεύεται να είναι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει έναν άνθρωπο, τον αγκαλιάζει, τον αγκαλιάζει και ομορφαίνει τη μίζερη ζωή στα μάτια του. Μάλλον ζωγραφίζω ένα ανούσιο κίτρινο χαμόγελο στα χείλη μου.
Είμαι πολύ κουρασμένος εδώ, θέλω να αγαπώ και να γελάω.