Και είναι το στάδιο στο οποίο δεν καταλαβαίνεις ότι θα συμβεί αυτό, και κολλάς στην «ελπίδα να επιστρέψεις όπως σου συνέβη πριν..!

ακολουθείται από ένα στάδιο..

Και είναι το στάδιο στο οποίο είσαι σίγουρος ότι έκανες λάθος επιλογή και ότι δεν έπρεπε να είχες επικεντρωθεί σε αυτόν σε αυτόν τον βαθμό... και ότι πρέπει να απαλλαγείς για πάντα από τον έρωτά του..!

Που είναι ένα συναίσθημα που βιώνεις κατά καιρούς... που σε κάνει να προσπαθείς να επιστρέψεις... και σκοπεύεις να συγχωρήσεις ένα "ασυγχώρητο" αμάρτημα...

Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάνεις λάθος και ότι είναι ο μόνος που σου μοιάζει, μετά μαλώνεις με τον εαυτό σου και κατηγορείς τον εαυτό σου ότι είσαι αδύναμος, μετά λυπάσαι και σε αγνοούν, μετά επιστρέφεις στο κατηγορώντας τον εαυτό σου.

Και είναι αυτή στην οποία συνηθίζεις στην απομόνωση, τη θλίψη, την επιθυμία για μοναξιά και την έλλειψη αίσθησης της αξίας των πραγμάτων ή της ζωής γενικότερα, και όλα γύρω σου φαίνονται βαρετά.

Έρχεσαι λοιπόν κοντά με ανθρώπους... και γίνεσαι κοινωνικός, και βλέπεις πράγματα που δεν είδες, και ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο, και βλέπεις τα πράγματα με νέο μάτι...

Και αυτό είναι που σε οδηγεί στο στάδιο της ανάρρωσης.

Και εδώ δεν θα μισείς αυτό το άτομο. Αντίθετα, θα του ευχηθείς καλά, θα ευχηθείς στον εαυτό σου και θα αρχίσεις να ψάχνεις εναγωνίως για μια αληθινή και όχι ημιτελή εμπειρία...!

Και στο οποίο το άτομο σβήνει οριστικά από τη μνήμη σου... με τις πολλές ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής, και συμβαίνει μια μέρα να μπεις στον λογαριασμό σου στο Facebook και να βρεις μια ανάρτηση που έγραψες πριν από πέντε χρόνια που εκφράζει πόσο λείπει το άτομο...

Σφίγγεις τον εγκέφαλό σου σαν να ήταν λεμόνι, προσπαθώντας να θυμηθείς κάτι γι' αυτόν, τουλάχιστον το όνομά του. Αλλά χωρίς αποτέλεσμα."

.

«Δεν ήταν αλαζονεία ή αλαζονεία, ήταν σβήσιμο».