Η καταστροφή του φεγγαριού που πλησιάζει τη γη μπορεί να δώσει τέλος στη ζωή μας
Η Σελήνη είναι το πλησιέστερο ουράνιο σώμα στη Γη και παίζει σημαντικό ρόλο στο να είναι δυνατή η ζωή σε αυτήν, λόγω της βαρύτητάς της, η οποία σταθεροποιεί την ταλάντωση της Γης γύρω από τον άξονά της, και αυτό οδηγεί στη σταθερότητα του κλίματος. Το φεγγάρι περιστρέφεται γύρω από τη Γη σε μια ελλειπτική διαδρομή, έτσι ώστε το απόγειο να είναι 405,696 km, το οποίο είναι το πιο απομακρυσμένο σημείο της σελήνης από τη Γη. Όταν το φεγγάρι πλησιάζει τη Γη, βρίσκεται σε απόσταση 363,104 km, και αυτό το σημείο ονομάζεται περίγειο. Αυτό σημαίνει ότι η μέση απόσταση μεταξύ της Γης και της Σελήνης είναι 384,400 km.
Η δύναμη έλξης μεταξύ της Σελήνης και της Γης σχηματίζεται σύμφωνα με τον νόμο της παγκόσμιας βαρύτητας του Νεύτωνα, ο οποίος δείχνει ότι η δύναμη έλξης μεταξύ δύο σωμάτων στο σύμπαν είναι ευθέως ανάλογη με το γινόμενο των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογη με το τετράγωνο της απόστασης μεταξύ τους. Και παρατηρούμε τη δύναμη της βαρυτικής έλξης του φεγγαριού προς τη Γη καθαρά στα δύο φαινόμενα της παλίρροιας στα νερά των θαλασσών και των ωκεανών. Τι θα συνέβαινε αν μειωνόταν η απόσταση μεταξύ της σελήνης και της γης;
Θα συμβούν πολλά περίεργα γεγονότα και εδώ βάζουμε τα πιο κοντινά σενάρια που βασίζονται σε επιστημονική βάση. Η έλξη της σελήνης προς τη γη θα αυξηθεί όσο μειώνεται η απόσταση μεταξύ τους, όπως δηλώνει ο νόμος της παγκόσμιας βαρύτητας του Νεύτωνα. Εάν το φεγγάρι πλησιάσει πολύ, τα παλιρροϊκά φαινόμενα θα διογκωθούν πάρα πολύ, οδηγώντας σε μεγάλες παγκόσμιες πλημμύρες. Αυτό σημαίνει την εξαφάνιση πολλών πόλεων κάτω από το νερό. Η ίδια η Γη θα επηρεαστεί επίσης από αυτή την ισχυρή βαρύτητα, μέσω της επίδρασής της στον εξωτερικό φλοιό ή τον μανδύα της Γης, έτσι ώστε να ανεβαίνει και να πέφτει. Ως αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, η τεκτονική δραστηριότητα θα αυξηθεί και θα συμβούν πολύ τρομεροί σεισμοί και ηφαίστεια.
Η προσέγγιση της σελήνης στη γη θα αυξήσει την ταχύτητα περιστροφής της γης γύρω από τον άξονά της, σύμφωνα με το νόμο της διατήρησης της γωνιακής ορμής. Σε αυτό το σημείο θα δημιουργηθούν τυφώνες λόγω της ταχύτερης κυκλοφορίας της ατμόσφαιρας. Και η μέρα στη Γη θα είναι σύντομη.
Για τον θεατή, το φεγγάρι θα φαίνεται μεγαλύτερο όσο πιο κοντά βρίσκεται στη Γη, γεγονός που θα συμβάλει στο να μπλοκάρει τις ακτίνες του ήλιου. Έτσι, οι ηλιακές εκλείψεις θα γίνουν συνηθισμένες.
Και αν το φεγγάρι πλησιάσει και φτάσει σε αυτό που είναι γνωστό ως «όριο Roche» (η απόσταση στην οποία ένα ουράνιο σώμα παραμένει συγκρατημένο από τη βαρύτητα του όταν πλησιάζει ένα άλλο σώμα), το φεγγάρι θα διαλυθεί και θα σπάσει λόγω της παλιρροιακής δύναμης που προκύπτει από τη βαρύτητα του πλανήτη. Αυτά τα αποσυντιθέμενα μέρη θα σχηματίσουν δακτυλίους στη Γη, όπως αυτοί του Κρόνου. Ωστόσο, δεν θα αργήσει πολύ να πέσουν αυτά τα μέρη στη Γη σαν χιλιάδες αστεροειδείς.
Πράγματι, κάτι παρόμοιο με αυτό το καταστροφικό σενάριο έχει συμβεί στο ηλιακό μας σύστημα. Το 1992 ο κομήτης Shoemaker-Levy 9) πλησίασε τον Δία και ξεπέρασε το όριο Roche του Δία, και έσπασε σε περισσότερα από είκοσι κομμάτια, τα οποία άρχισαν να περιστρέφονται γύρω του και στη συνέχεια έπεσαν το ένα μετά το άλλο στον Δία το 9 μ.Χ. Η καταστροφική του δύναμη υπολογίστηκε σε 1994 εκατομμύρια ατομικές βόμβες!
Έτσι, γίνεται σαφές ότι τα αποτελέσματα του πιθανού σεναρίου σε περίπτωση που η Σελήνη πλησιάσει τη Γη θα είναι εξαιρετικά καταστροφικά. Αυτό το τραγικό τέλος φαντασίας έχει εμπνεύσει μερικά έργα δυστοπίας και αποκάλυψης. Αλλά στην πραγματικότητα, η Σελήνη απομακρύνεται από τη Γη κατά 3.8 εκατοστά το χρόνο. Επομένως, είναι απίθανο να συμβεί μια σειρά υποθετικών γεγονότων όπως σεισμοί, ηφαίστεια και διαδοχικοί τυφώνες και δεν θα δούμε τη μόνιμη έκλειψη και δεν θα εμφανιστούν δακτύλιοι παρόμοιοι με τους δακτυλίους του Κρόνου και η σελήνη θα παραμείνει παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας για τον πλανήτη.