Ποια είναι η ερμηνεία της ακρόασης μιας εσωτερικής φωνής και του διαλόγου μαζί της;

Ποια είναι η ερμηνεία της ακρόασης μιας εσωτερικής φωνής και του διαλόγου μαζί της;

Η «αδύναμη φωνή στο κεφάλι» μπορεί να είναι ο ισχυρότερος κριτικός ή ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του ατόμου, και ο μονόλογος είναι γνωστό ότι βοηθά στην παροχή κατευθύνσεων, συμβουλών, επανάληψης δύσκολων συζητήσεων και ακόμη και υπενθύμισης πολλών από τα θέματα της καθημερινής ζωής, σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύτηκε. από τον ιστότοπο Live Science.

Η έκθεση ανέφερε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα πίστευαν ότι η συνομιλία με τον εαυτό ή η εσωτερική φωνή που ακούνε πολλοί άνθρωποι είναι απλώς ένα μέρος του ανθρώπινου όντος, αλλά αποδεικνύεται ότι ορισμένοι μπορεί να μην ζουν την κατάσταση της επίκλησης της ψυχής ως λέξεις ή προτάσεις, όπου μπορούν να φανταστούν μια εικόνα ή μια μορφή Όχι, υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που δεν ακούν καμία λέξη ή πρόταση και δεν μπορούν να φανταστούν ή να οραματιστούν τίποτα στο μυαλό τους.

Η Helen Lowenbrook, ανώτερη ερευνήτρια στην ψυχολογία και τη νευρογνωσία και επικεφαλής της γλωσσικής ομάδας στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Έρευνας CNRS, είπε ότι «αυτό που εννοείται με την εσωτερική ομιλία του μονόλογου είναι ότι ένα άτομο μπορεί να διεξάγει μια ιδιωτική ομιλία που απευθύνεται στον εαυτό του στη σιωπή και χωρίς καμία έκφραση ή φωνή» με άλλα λόγια. Είναι αυτό που μπορεί να οριστεί ως μονόλογος ή σιωπηλή αυτοομιλία. Κατά τη διάρκεια ενός αληθινού μονολόγου, ένα άτομο μπορεί σχεδόν να «ακούσει» την εσωτερική του φωνή, ακόμη και να γνωρίζει τον τόνο και τον τόνο της. Για παράδειγμα, ο τόνος της φωνής μπορεί να «ακούγεται» θυμωμένος ή ανήσυχος.

Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά μεταξύ 5 και 7 ετών μπορούν να χρησιμοποιούν σιωπηλά την εσωτερική φωνή ή τον μονόλογο. Ορισμένες μελέτες υποδεικνύουν ότι τα μωρά μπορεί να χρησιμοποιούν κάποια μορφή εσωτερικής φωνητικής ήδη από την ηλικία των 18 έως 21 μηνών.

Η έρευνα της καθηγήτριας Lowenbrook πραγματεύεται τον εσωτερικό μονόλογο σε τρεις διαστάσεις, σύμφωνα με μια μελέτη του 2019 που η ίδια και η ομάδα της δημοσιεύθηκαν στο Frontiers in Psychology.

Η πρώτη διάσταση είναι ο «διάλογος», ο οποίος μπορεί να είναι πολύπλοκος εσωτερικός λόγος. Σε αυτό το σημείο υπάρχει μια συζήτηση για το αν είναι ακριβές να αποκαλούμε όλη την εσωτερική ομιλία «μονόλογο». Έτσι, η πρώτη διάσταση μετρά εάν ένα άτομο σκέφτεται με τη μορφή ενός μονολόγου ή ενός διαλόγου με τον εαυτό του. Ένας μονόλογος εμφανίζεται απλά όταν κάποιος σκέφτεται κάτι σαν, «Πρέπει να αγοράσω ψωμί». Μπορούν να ακούσουν μια εσωτερική φωνή να αφηγείται αυτήν την πρόταση. Άλλες φορές όμως, όταν το ίδιο άτομο σκέφτεται κάτι άλλο, μπορεί να μην είναι απλώς μια λέξη ή πρόταση όπου μπορεί να «ακούει» πολλές απόψεις και να ανταλλάσσει απόψεις με τον εαυτό του σε έναν σιωπηλό διάλογο.

Όσον αφορά τη δεύτερη διάσταση, σχετίζεται με τη λεγόμενη «συμπύκνωση», η οποία είναι ένα μέτρο του βαθμού στον οποίο ένα άτομο κατοικεί στον εσωτερικό λόγο ή στον εαυτό του. Μερικές φορές ένα άτομο σκέφτεται μόνο απλές λέξεις ή χειρονομίες. Αλλά σε άλλες στιγμές, ιδιαίτερα όταν έχει μια σημαντική συζήτηση με κάποιον άλλο ή όταν κάνει μια παρουσίαση στο κοινό, για παράδειγμα, είναι πιθανό να σκεφτεί ολόκληρες προτάσεις και παραγράφους.

Η τρίτη διάσταση ασχολείται με την «πρόθεση» να εμπλακούμε σε αυτο-τέρψη επίτηδες. Η σκόπιμη εμπλοκή στον μονόλογο συμβαίνει για άγνωστους λόγους. Η αυτοσυζήτηση μπορεί μερικές φορές να παρασυρθεί σε εντελώς τυχαία και φαινομενικά ασύνδετα θέματα.

Ο καθηγητής Lovenbrook πρόσθεσε ότι, μέσω έρευνας που διεξήχθη από τον καθηγητή Russell Hurlburt, ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα στο Λας Βέγκας στα τέλη της δεκαετίας του XNUMX, αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά μια παλιά υπόθεση ότι «όλα τα ανθρώπινα όντα εξαρτώνται από την εσωτερική φωνή του μονόλογου». .

Ο Hurlburt μελέτησε τον μονόλογο πολλών εθελοντών που χρησιμοποίησαν μια συσκευή που εκπέμπει τακτικά ηχητικά σήματα και έπρεπε να γράψουν τι σκέφτονταν ή βίωναν λίγο πριν η συσκευή ακούσει ένα ηχητικό σήμα. Στη συνέχεια, η ερευνητική του ομάδα συζήτησε τι γράφτηκε με τους συμμετέχοντες στη μελέτη.

Και αν ένας συμμετέχων έγραφε τη φράση «Πρέπει να αγοράσω λίγο ψωμί», ο ερευνητής θα τον ρωτούσε αν αυτό πίστευε στην πραγματικότητα, δηλαδή σκέφτηκε τη λέξη «ψωμί» συγκεκριμένα ή ένιωθε πεινασμένος ή υπάρχει αίσθηση στο στομάχι του; Με την πολλαπλότητα των συναντήσεων, η απόδοση των συμμετεχόντων βελτιώθηκε στην έκφραση των αληθινών τους ιδεών.

Τελικά, είπε ο καθηγητής Lowenbrook, αυτή η μεθοδολογία αποκάλυψε ότι μερικοί άνθρωποι είχαν πολύ μονόλογο, σχεδόν σαν να "υπάρχει ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι τους". Αλλά άλλοι είχαν λιγότερο εσωτερικό λόγο από το συνηθισμένο, και μια τρίτη ομάδα δεν είχε καθόλου εσωτερικό μονόλογο, μόνο εικόνες, αισθήσεις και συναισθήματα, αλλά χωρίς να ακούσει μια εσωτερική φωνή ή λόγια.

Η έλλειψη ενός εσωτερικού μονολόγου έχει συνδεθεί με μια κατάσταση που ονομάζεται «αφαντασία», που μερικές φορές ονομάζεται «τυφλότητα του νου». Τα άτομα με Aphantasia δεν έχουν οπτικοποιήσεις στο μυαλό τους, δεν μπορούν νοερά να οραματιστούν την κρεβατοκάμαρά τους ή το πρόσωπο της μητέρας τους. Ο καθηγητής Lovenbrook επεσήμανε ότι όσοι δεν έχουν την ικανότητα να οραματιστούν ή να φανταστούν, συχνά δεν ακούν και την καθαρή αυτοσυνομιλία.

Ο καθηγητής Lowenbrook εξήγησε ότι η αφαντασία και η έλλειψη εσωτερικής φωνής δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά ότι η καλύτερη κατανόηση της εσωτερικής ομιλίας και του ευρέος φάσματος των διαδικασιών σκέψης που περνούν οι άνθρωποι θα μπορούσε να είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό βήμα για την ανάπτυξη «μεθόδων μάθησης και διδασκαλία γενικά».

Άλλα θέματα: 

Πώς αντιμετωπίζετε κάποιον που σας αγνοεί έξυπνα;

http://عشرة عادات خاطئة تؤدي إلى تساقط الشعر ابتعدي عنها