Και είμαι ένα πουλί με ένα φτερό

Λιοντάρι.

Σου έλεγα για αυτό που αγαπάς, κίτρινα λουλούδια, βελανιδιές και πολλή αγάπη που σπάει στα μάτια μου όταν δεν ακούς. Μάζευα κίτρινο γιασεμί που δεν μαραίνεται γρήγορα και στόλιζα το μέτωπό σου με αυτό .

Διάλεγα όλες τις κουβέντες που θα μας έκαναν αρμονικό ζευγάρι, πάντα απέτυχα, γιατί αποκαλύπτω τα πάντα και τίποτα δεν μένει από εμένα, τίποτα δεν μένει από εμένα εκτός από μισή αχνή φωνή, ψιθυρίζω μερικά γράμματα, τρέχω προς τα πάντα. μας φέρνει κοντά, και αποτυγχάνω, σαν να είμαι άχρηστος.

Και πώς να είμαι έστω και με ένα όφελος ενώ είμαι κολλημένος εδώ, ανάμεσα στο ταβάνι και στο πάτωμα.. Η νύχτα πνίγει την ψυχή και παίρνει την αύρα της, σαν μονόφτερό πουλί, ανίκανο να πετάξει.

Ήμουν και είμαι ερωτευμένος με κάθε τι όμορφο και αντιφατικό, όπως οι αγκαλιές παρά το κλάμα.

Ω Λέιθ.
Το κλάμα έχει καρδιά που δεν καταναλώνεται από τη φωτιά, ω Λέιθ, σαν να πονάει περισσότερο η ψυχή μου εξαιτίας σου.