Kaj ĝi estas la etapo, en kiu vi ne komprenas, ke tio okazos, kaj vi alkroĉiĝas al “la espero reveni kiel okazis al vi antaŭe..!

sekvita de etapo..

Kaj ĝi estas la stadio, en kiu vi certas, ke vi faris la malĝustan elekton kaj ke vi ne devintus koncentriĝi al li ĝis ĉi tiu grado... kaj ke vi devus forigi lian amon por ĉiam..!

Kiu estas sento, kiun vi spertas de tempo al tempo... kiu portas vin provi reveni... kaj vi intencas pardoni "nepardoneblan" pekon...

Vi provas konvinki vin, ke vi eraras, kaj ke li estas la sola, kiu similas al vi, tiam vi kverelas kun vi mem kaj akuzas vin pri malforta, tiam vi kompatas kaj vi estas ignorata, tiam vi reiras al kulpigi vin mem.

Kaj ĝi estas tiu, en kiu vi alkutimiĝas al izolado, malĝojo, deziro al soleco kaj manko de sento pri la valoro de aferoj aŭ vivo ĝenerale, kaj ĉio ĉirkaŭ vi ŝajnas obtuza.

Do vi proksimiĝas al homoj... kaj vi fariĝas societema, kaj vi vidas aferojn, kiujn vi ne vidis, kaj vi revas pri pli bona morgaŭ, kaj vi rigardas aferojn per nova okulo...

Kaj ĉi tio estas kio kondukas vin al la stadio de reakiro.

Kaj ĉi tie vi ne malamos tiun homon; Male, vi bondeziros al li, bondeziros al vi kaj komencos avide serĉi veran kaj ne nekompletan sperton...!

Kaj en kiu la persono forvelkas el via memoro konstante... kun la multaj zorgoj kaj problemoj de la vivo, kaj okazas, ke unu tagon vi ensalutas en vian Facebook-konton, kaj vi trovas afiŝon, kiun vi skribis antaŭ kvin jaroj, esprimante kiom vi sopiras la personon...

Vi premas vian cerbon kvazaŭ ĝi estus citrono, penante rememori ion pri li, almenaŭ lian nomon; Sed vane.”

.

"Ĝi ne estis aroganteco aŭ aroganteco, ĝi malŝaltis."