ĉiuj miaj amatoj

Mi faldis min, kaj ne zorgis al mi kiom malgranda mi estas, mi ne skribis delonge, ĉar vi neniam memorigas min, kaj tio estas en ordo, mi fariĝis tre normala, mi estas en lando kaj vi estas en alia lando, mi estis kiel laca pentraĵo sur la muro, muro trarompis Aĝon kaj laciĝon, trapikita de antaŭ longe, longaj jaroj, kaj kelkaj fendoj.

Tiun mondon, pri kiu ni konas nur morton kaj solecon, mi ne zorgis pri la nombro da tagoj, en kiuj mi estus senmorta, kaj ne zorgas pri la nombro da spacoj, kiuj ĉirkaŭvolvas nin, larmoj verŝas en mian koron, kaj mi. parfumas kun larmoj, ĉar mi estas tre elĉerpita, laca atingi vin dum mi Sen animo, mia animo estas nenio alia ol ebeno, mi estas laca de resti en la ombro de arbo, en kiu ne kreskas floro, mi havis bulon en mia gorĝo, kiu ne foriras, kaj raŭkeco dissolvis mian tutan voĉon, mi estis kuristo malantaŭ vi, Vi estis la magio kiu neniam velkas, Vi apartenis al mi iam... Mi ne havas problemon pri ĉi tiu situacio.

Sed soleco envolvas la koron, enterigante ĝin en neeltenebla doloro, ĉio ĉi kaj li ne scias.. li ne scias kaj forgesas scii; Lia vundo estis subteno por mi, mi havis ĉiujn miajn amatojn.