krizantema aŭro

La fingroj de liaj manoj estis tre blankaj, li havis grandan ŝultron, kaj li havis dormetan okulon kaj okulon, kiu ne sciis, kio estas dormo, li havis plurajn aŭrojn super sia kapo, aŭron de laŭreato, kiu igis min sopiri. la lando de olivoj, aŭro de krizantemo, kiu sentis min kiel eterna patro, kaj aŭro Lumo, kiu lumigas ĉiujn miajn mizerajn tagojn, forigante miajn seniluziiĝojn en maron sen fino al sia profundo, kiu havas aŭreolon de anĝelo. flugilojn, kudritajn por mi blankan paradizon, aŭ eble, ruĝan lanan mantelon, kiun mi deziris iam, aŭ eble moruslanan ŝalon, kiun mi esperis porti por iu vintro.

Kun mentono el kotono en la nuboj, blanka kiel la neĝo de Kanado, kaj aŭro de muziko, li kantis al mi, kion li ŝatis, kiam ni estis en nia kabano. Ĝi havas aŭron de amo, do neniu vidas, kiam la brakumo estas la mesaĝo de la senkulpa ligo. Li havas aŭron de pureco, kvazaŭ Dio parfumus lin per Zamzam-akvo.

Li havas aŭron de honesteco, honesteco ne doloras. Li havas aŭron de larmoj, li multe ploras al mi, kaj liaj etfingroj viŝas lian sendorman okulon.

Li havas aŭron de malgajo, kaj li ne povas vivi sen ĝi, kvazaŭ malĝojo kaŝatenus ĉirkaŭ mi kiel feino, kiu perdis la vojon al sia soleca arbaro.
Li havas la aŭron de blanka lilio, mi akvumas ĝin kiam ajn li ploras.
Ĝi havas perditan aŭron, kiun mi trovas en la kelo kiam ajn mi perdas ĝin.
Kaj li havas min.
Aŭro de eterna pluvivo, mi turniĝas kaj turniĝas, la patrujo turniĝas, nostalgio rondiras, kaj la animo flosas sur la aero.