همدلی، یک بیماری ژنتیکی جدید

یک مطالعه فرانسوی-بریتانیایی نشان داد که همدلی، یعنی توانایی انسان برای درک دیگران و توجه به احساسات آنها، محصول تجربه زندگی است، اما تا حدودی با ژن ها نیز مرتبط است.
این یافته ها نشان دهنده گامی بیشتر در درک اوتیسم است که از تعامل بیمار با محیط اطرافش جلوگیری می کند.

انستیتو پاستور، که به این مطالعه که دوشنبه در مجله «روان‌پزشکی ترجمه‌ای» منتشر شد، کمک کرد، گفت که این «بزرگ‌ترین مطالعه ژنتیکی در مورد همدلی است که از داده‌های بیش از 46» استفاده می‌کند.
هیچ معیار دقیقی برای اندازه گیری همدلی وجود ندارد، اما محققان بر اساس مجموعه ای از سؤالات تهیه شده توسط دانشگاه کمبریج در سال 2004 بودند.

نتایج پرسشنامه با ژنوم (نقشه ژنتیکی) هر فرد مقایسه شد.
محققان دریافتند که "بخشی از همدلی ارثی است و حداقل یک دهم این ویژگی به دلایل ژنتیکی است."
به گفته دانشگاه کمبریج، این مطالعه همچنین نشان داد که زنان "به طور متوسط ​​نسبت به مردان همدل تر هستند، اما این تفاوت ربطی به DNA ندارد."
تفاوت در همدلی بین زن و مرد به دلیل "عوامل بیولوژیکی و نه ژنتیکی" مانند هورمون ها یا "عوامل غیر زیستی" مانند عوامل اجتماعی است.
سایمون کوهن، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت که اشاره به ژنتیک در همدلی به ما کمک می‌کند تا افراد را درک کنیم، مانند افراد اوتیستیک، که برای تجسم احساسات دیگران مشکل دارند و این مشکل در خواندن احساسات دیگران می‌تواند به یک مانع قوی‌تر تبدیل شود. بیش از هر ناتوانی دیگری."