روابط
عشق غریزی است، پس چرا آن را به خود ابراز نمی کنید؟
عشق غریزی است، پس چرا آن را به خود ابراز نمی کنید؟
عشق غریزی است، پس چرا آن را به خود ابراز نمی کنید؟
وقتی انسان بدون عشق زندگی می کند منیت و تکبر او افزایش می یابد و با دور شدن از ماهیت عشق احساسات ما کسل کننده و خشن می شود و تمایل به دور شدن از احساس رحمت دارد.
و هر چه به ماهیت عشق نزدیکتر می شویم، بیشتر و بیشتر به خودمان نزدیک می شویم و گره ها و رسوبات روانی درونمان کم رنگ می شوند.
هرکسی که به یک فرد دلبسته است، آدم دوست داشتنی نیست، زیرا بیشتر مردم چیزی جز دلبستگی نمی دانند و عشق را تجربه نکرده اند و از این رو فرد تنها لذت وابستگی را از او داشته است.
وقتی عشق وجود دارد، امیال و امیال ناپدید می شوند، شر ناپدید می شوند، عادت ناپدید می شود و ما از عاداتی رها می شویم که آگاهی ما را کنترل می کنند، هر چیزی که طبیعت ما را از ما می گیرد ناپدید می شود.
عشق باعث می شود ترس، عصبانیت، استرس، افسردگی، ناامیدی، ناامیدی و تمام احساسات منفی از وجود شما محو شود.
وقتی عشق وجود داشته باشد خلاقیت ایجاد می کند زیرا آگاهی انسان از خود و نقشش در این وجود مستلزم خلاقیت است.
عشق ما را به فطرت خود باز می گرداند و ما همچون کودکی پاک برمی گردیم و هستی و آنچه را که در اطرافمان است با دیدی متفاوت می بینیم.
اگر احساس عشق میکنید، خود را محدود نکنید و آن را از بیان در نگیرید، احساسات خود را رها کنید و اجازه دهید احساسات خالص عشقی را که انسان را از هر منفی پاک میکند، زندگی کنند.