پنج دلیل برای شکست عاطفی

روابط عاطفی همیشه احساسات جاری و احساسات مجلل و شگفت انگیز است، اما اغلب می پرسیم که دلایل شکست یک رابطه عاشقانه چیست؟ هر رابطه ای در آغاز زیبا و پوشیده از تمام معانی خوشبختی است، اما به زودی بی تفاوتی و اختلاف نظر پس از چندین ماه شروع می شود و عشق با شکست عاطفی پایان می یابد و ممکن است شکست با تجربه دوم یا شاید بیشتر تکرار شود.

روابط عاطفی از استانداردهای ثابت پیروی نمی کند یا یک فیلم عاشقانه را روی یک رابطه واقع گرایانه رها نمی کند.
تعدادی از تصورات غلط وجود دارد که منجر به این شکست می شود، از جمله:

1- یک رابطه موفق به این معنی نیست که رابطه عاشقانه ای که با آن شروع کرده اید همچنان قوی خواهد بود
رابطه عاطفی چندین مرحله را طی می کند که با جذب به مراحل دیگر عمیق تر و عقلانی شروع می شود و اعتقاد یکی از طرفین به عدم موفقیت در برخی رفتارهای عاشقانه به معنای از بین رفتن احساسات عشقی و تداوم قدرت است. حالت عاشقانه ای که رابطه در آن شروع شد غیرمنطقی است و به این معنا نیست که عاری از رفتار عاشقانه است، بلکه باید هر دو طرف باید توسعه رابطه را از مرحله دیگر درک کنند و با مراحل آتی سازگار شوند و با آن مقابله کنند.

2- رابطه موفق به این معنا نیست که طرف مقابل او را تخطی نکرده یا با او بحث و جدل نکند
تبادل دیالوگ ها، بحث ها و اختلاف نظرها به معنای ناسازگاری و شکست رابطه نیست و لازم است طرفین نظرات خود را بیان کنند و یاد بگیرند که کلمه "نه" بدون احساس شرم و خجالت گفته می شود. موضوع در روش گفتگو و مدیریت گفتگو بین دو طرف نهفته است که باید متمایل به پختگی باشد و همچنین درک این نکته که گاهی اوقات چشم پوشی از ارزش طرف مقابل نمی کاهد، به خصوص در صورت اشتباه او.

3- رابطه موفق به این معنا نیست که یکی از طرفین شخصیت طرف مقابل را به خود بگیرد
این باور که یک رابطه موفق در تطابق کامل ایده‌های دو طرف است و تغییر یکی از طرفین برای رضایت طرفین به تناسب ذات خود، ایده‌ای غیرمنطقی است زیرا هر فردی طبیعت و سبک زندگی خاصی دارد. تناسخ یکی از طرفین در شخصیت طرف دیگر دلیلی برای اجتناب از شکست رابطه نیست و تلاش برای تحمیل دید خاص باعث پایان آن می شود. کنجکاوی و کشف طرف مقابل.

4- رابطه موفق به این معنا نیست که هر دو طرف بدون نقص باشند
باید به یک واقعیت پی برد و آن این است که هیچ کس بدون نقص نیست، بلکه عیوب ساده ای وجود دارد که می توان با آنها همزیستی کرد و با آنها سازگار شد و با ماهیت طرف مقابل مناسب است و نمی تواند رابطه را از بین ببرد و همینطور هم می کند. به این معنا نیست که طرفین بدون عیب و نقص هستند و باید از برخی رفتارها و عیوبی که ممکن است بین طرفین به خصوص در ابتدای رابطه رخ دهد چشم پوشی کرد، بلکه به شرطی که از حدود مجاز طبیعی تجاوز نکند. به هیچ یک از آنها آسیبی از هر نوع و اشکالی وارد نمی کند و روی نکات مثبتی که ممکن است شریک زندگی را از دیگران متمایز کند تمرکز کنید.

5- یک رابطه موفق با قانون برنده و بازنده مطابقت ندارد.
باید توجه داشت که هر فردی ویژگی ها، منش، شخصیت مستقل و سبک خاص خود را دارد، این تصور نادرست که یکی از دو طرف در چارچوب توجه مسلط و کنترل کننده است، منجر به خفگی طرف مقابل و سیاه شدن رابطه می شود. بین آنها و شکست قطعی آن.

ویرایش توسط

مشاور روانشناسی

رایان شیخ محمد