بگذارید فرزندتان برای خودش آرام شود

بگذارید فرزندتان برای خودش آرام شود

برای والدین در سرتاسر جهان، طیف وسیعی از شیوه‌های تربیت کودک، توصیه‌ها و راهنمایی‌ها مدت‌هاست که منبع بحث‌ها و اختلاف نظرها بوده است، به‌ویژه وقتی صحبت از تربیت کودک می‌شود.

"آموزش خوابیدن به کودک"

در مقاله نظر مشترک پروفسور دارسیا ناروائز، استاد روانشناسی در دانشگاه نوتردام، و کاتریونا کانتو، استادیار دانشکده علوم بهداشت در دانشگاه جنوب دانمارک، که در وب سایت بریتانیایی iNews منتشر شده است، با افزایش و به نظر می‌رسد که موضوع «آموزش خواب» همچنان یکی از بحث‌برانگیزترین موضوعات است.

مشخص شد که کودکان به راحتی بی قرار می شوند و در طول شب برای خوابیدن مشکل دارند. اما این روزها، بسیاری از والدین رویکرد متفاوتی را در پیش می گیرند و اگر فرزندشان از خواب بیدار شود و شروع به گریه کند، مداخله اندکی دارند.

کودک را با خودش آرام کنید

برخی از محققان، وبلاگ نویسان و پزشکان "آموزش خواب" را تشویق می کنند و ادعا می کنند که به کودک کمک می کند تا خودآرامش کند. اما به عنوان محققین نیازهای بیولوژیکی و روانی نوزادان در XNUMX سال گذشته، می‌توان با اطمینان گفت که این یک توهم است زیرا در واقع، آموزش خواب آنچه را که کارشناسان اوایل دوران کودکی نیاز به روابط ایمن، پایدار و پرورشی می‌نامند، نقض می‌کند. به عنوان نقض غرایز والدین برای آرامش فرزند خردسال خود.

میراث پستانداران

در واقع، از منظر تکاملی، آموزش خواب در تضاد با میراث پستانداران در انسان است، که بر پرورش همراهی از جانب مراقبان پاسخگو که محبت فراوان و حضور همیشه راحت را ارائه می دهند، تأکید دارد.

به عنوان پستانداران اجتماعی، نوزادان به لمس محبت آمیز و مراقبت های آرام بخش نیاز دارند زیرا یاد می گیرند خودتنظیم شوند و چگونه در خارج از رحم زندگی کنند. اگر مراقبین حداقل چندین ساعت در روز با بچه‌های خود در آغوش نگیرند و به طور فیزیکی با بچه‌های خود حاضر نشوند، سیستم‌های متعددی می‌توانند منحرف شوند، زیرا واکنش‌های استرس ممکن است بیش از حد واکنش نشان دهند، به این معنی که مغز همیشه مراقب تهدیدها خواهد بود، حتی زمانی که آنها وجود نداشته باشند. (مثلاً وقتی شخصی به طور تصادفی با شما برخورد می کند اما شما آن را یک تحریک عمدی می دانید).

بخش بزرگی از مشکل تلاش برای خوابیدن کودک این است که جنبه های کلیدی رشد کودک مانند عملکرد مغز، هوش اجتماعی و عاطفی و اعتماد به خود، دیگران و جهان را تضعیف می کند.

بچه میمون های تنها

و آزمایش‌ها با میمون‌های جوان جدا شده نشان داد که در حالی که آنها از لمس مادرشان محروم بودند (اگرچه هنوز می‌توانستند میمون‌های دیگر را بو کنند، بشنوند و ببینند)، برای مثال، انواع مشکلات مغزی و انحرافات اجتماعی در آنها ایجاد شد. انسان‌ها پستاندارانی اجتماعی هستند و حداقل به مراقبت‌های حساس و حساس نیاز دارند.

فرزندان انسان در هنگام تولد کامل - 40 تا 42 هفته - نابالغ هستند و تنها 25 درصد از حجم مغز بالغ در جای خود قرار دارد، زیرا وقتی انسان تکامل یافت تا روی دو پا راه برود، ناحیه لگن ماده باریک شد.

از یک سال و نیم تا 3

در نتیجه باریک شدن لگن ماده، نوزادان تا حدود 18 ماهگی مانند جنین حیوانات دیگر به نظر می رسند، تا زمانی که استخوان های بالای جمجمه در نهایت به هم می پیوندند. اندازه مغز کودک انسان تا سه سالگی سه برابر می شود و در ماه ها و سال های اول، مغز و بدن کودک عملکرد سیستم های متعددی را ایجاد می کند و به مراقبت هایی که دریافت می کند پاسخ می دهد. و اگر کودکان در اکثر اوقات راضی نباشند، پاسخ استرس می تواند بیش فعال شود - که می تواند باعث مشکلات سلامت جسمی و روانی طولانی مدت شود.

همگام سازی رفتاری بیولوژیکی

هماهنگی مداوم رفتاری حیاتی با والدین (یعنی شرایط وجود فیزیکی، جفت شدن ریتم قلب، عملکرد خودمختار، هماهنگی نوسانات مغزی، هماهنگی ترشح هورمونی مانند اکسی توسین) در زندگی کودک بسیار مهم است و پایه و اساس کودک را برای خود تنظیمی آینده و هوش اجتماعی و عاطفی.

به دلیل این "فریاد زدن" آموزش خواب می تواند برای رشد سریع مغز - و روان در حال رشد مضر باشد. محققان مستند کرده اند که چگونه از طریق آموزش خواب، غرایز مبارزه و تحریک پذیری نوزادان در مواجهه با پریشانی شدید و محروم از لمس فیزیکی راحت فعال می شود.

عدم اعتماد اجتماعی

هنگامی که مصیبت جدایی و عدم پاسخگویی برای مدت طولانی ادامه یابد، ممکن است نوزاد آرام شود اما انرژی محدودی را حفظ کند. این کناره‌گیری می‌تواند به صورت بی‌حسی به‌عنوان فقدان اعتماد به نفس اجتماعی که می‌تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد، ظاهر شود. این الگوها می‌توانند تا بزرگسالی، زمانی که شرایط بسیار استرس‌زا می‌شوند، باقی بمانند، و در نتیجه در موقعیت‌هایی که فرد توسط حالت وحشت یا عصبانیت تحریک می‌شود، یک حالت بسته از تفکر و احساس ایجاد می‌شود.

پایه رشد سالم

مغز و بدن کودکان عمیقاً با شیوه های مراقبت شکل می گیرد و این شکل گیری تا آخر عمر ادامه می یابد - مگر اینکه درمان یا مداخله دیگری رخ دهد. به عبارت دیگر والدین تأثیر زیادی بر شخصیت و هوش اجتماعی و عاطفی فرزندان خود دارند. وقتی والدین احساس راحتی و آرامش کنند، رشد سالم کودکان را تسهیل می کند.

مراقبت واقعی

مراقبت و پاسخگویی واقعی به این معناست که بتوانید خود را با نیازهای نوزادان سازگار کنید، به آنها کمک کنید آرام بمانند، به حرکات و حالات صورت که نشان دهنده ناراحتی هستند توجه کنید و به آرامی برای بازگرداندن تعادل حرکت کنید. گریه نوزاد نیز نشانه دیرهنگام نیاز است، بنابراین نادیده گرفتن همه علائم و نشانه ها تا مرحله گریه و جیغ به این معنی است که ممکن است والدین مدت زیادی منتظر بمانند تا به نیازهای کودک توجه کنند.

با کسی که هوشمندانه شما را نادیده می گیرد چگونه رفتار می کنید؟