رفتار فرزند شما ساخته خودتان است، پس او را به کودک ایده آل تبدیل کنید

* هر کودکی که مورد زور قرار می گیرد انتقام می گیرد
دو نوع انتقام وجود دارد:
1- انتقام مثبت
(بچه باهوش)
(لجاجت / پرخاشگری / شورش / خشونت)

2- انتقام منفی
(کودکی با شخصیت ضعیف)
(ادرار غیر ارادی / کشیدن مو / گریه زیاد / قطع غذا / جویدن ناخن / لکنت زبان)

* برای درمان رفتار مزاحم باید رفتار والدین اصلاح شود و رفتار قهری کنار گذاشته شود.

* تذکرات و نصیحت های زیاد به کودک باعث می شود در سنین نوجوانی (حتی از شنیدن حرف پدر و مادر خودداری می کند) و همچنین در مورد ضرب و شتم دائمی او را به هم نزدیک کند.
مثال: اگر کودکی مادرش را زد، باید علیه او زور استفاده کرد، نه خشونت، مثل اینکه دست او را بگیرید و بدون جیغ زدن و ناراحتی او را نزنید.

* هر رفتار بدی نیاز به روش خاموش کردن دارد (بی توجهی)
توجه: هر تلاشی برای اصلاح رفتار آزاردهنده کودک با روش های منفی (خشونت - تهدید - وسوسه) ممکن است کودک را وادار کند که رفتار مزاحم را به رفتار بدتر و دشوارتر در درمان تبدیل کند.

* حماقت موتور اصلی لجبازی است (از یک و نیم - دو سالگی) و باید به خودش تکیه کند (مثلاً با کمک شما تنها غذا می خورد).

* از آموزش بد: آزادی بیش از حد - موعظه های روزانه زیرا آنها خراب می شوند، بنابراین باید فقط (1-2 دقیقه) در هفته باشد.

* سبک تهدید (انجام... در غیر این صورت...) یا (اگر نکنی... به پدرت می گویم) یک بچه ترسو در آینده و پدر تبدیل به یک هیولا می شود..

* بدترین روش تربیتی، ترس از مادر و پدر است که بدون اطلاع آنها منجر به انجام رفتار ناخواسته می شود.

* بهترین روش تربیتی، احترام به پدر و مادر است که منجر به عدم انجام رفتار ناخواسته در مقابل آنها یا بدون اطلاع آنها می شود.

تنبیه بدترین کاری است که می توانیم با یک کودک انجام دهیم زیرا یک سبک درمانده است.
* اگر کودک تنبیه شود، انتقام می گیرد.

* هنگام استفاده از تنبیه و توهین در برخورد با کودک، او در آینده بی شخصیت و ریا می شود.

* اگر کودک برانگیخته است (فریاد می زند / ضربه می زند)، بدون صحبت کردن، یک دقیقه او را با دست زدن به او از پشت در آغوش می گیریم.

* لازم نیست به کودک یاد بدهیم که با کتک زدن از خود دفاع کند (اگر شما را زد، او را بزنید)، بلکه به او یاد می دهیم که چگونه و به چه کسی شکایت کند.

* ما نباید در کارهای منفی که کودکان زیر شش سال انجام می دهند دخالت کنیم، بلکه به آنها اجازه دهیم مهارت های زندگی را از طریق محیط اطراف خود بیاموزند.

* از بدو تولد تا 7 سالگی 90 درصد شخصیت کودک شکل می گیرد (در آینده خواهیم دید).

از 7-18 سالگی 10 درصد شخصیت او شکل می گیرد.

* اساس همه اینها اطمینان خاطر است.. مثال: من تو را دوست ندارم.. این خطرناک ترین جمله ای است که می توان به کودک گفت، بلکه باید بگوییم: کاری که شما انجام داده اید را دوست ندارم، اما من دوستت دارم.

* مهم ترین و بهترین مجازات تنبیه با ستایش است.. (تو خوب هستی - مودب هستی - فلان کار را می کنی).

* تنبیه می تواند فقط یک نگاه باشد.

* تنبیه ممکن است ناراحت کننده باشد (نه با کودک صحبت کردن، بلکه فقط برای دو دقیقه)
مثال: شما 10 دقیقه وقت دارید یا…..یا…… و بعد از گذشت ۱۰ دقیقه کاری را که گفتم انجام دهید.. این مجازات یا محرومیت محسوب نمی شود، اما من دو گزینه به او دادم و او یکی از آنها را انتخاب کرد. در اینجا او مسئولیت را می آموزد.

*کودک را نباید با وجود او مجبور به دادن چیزی به دیگران کرد.بچه ها می دانند چگونه با هم رفتار کنند و کودک تا 7 سالگی خودخواه است (خود را شکل می دهد).

آموزش نوشتن به کودکان:

* اگر کودک کمتر از 6 سال نوشتن را بیاموزد، بخشی از مغزش زودتر از موعد بالغ می شود، بنابراین بعد از 12 سالگی اغلب از خواندن، نوشتن و مطالعه متنفر است.

باور باعث ایجاد رفتار می شود. 

رفتار آزاردهنده کودک نتیجه اعتقادی است که او نسبت به خود دارد.
* کودک از طریق پیام (شما) اطلاعاتی را در مورد خود جمع آوری می کند. من کی هستم ؟؟
مثال: مادرم می گوید: من .... ، اگر من ….
معلم می گوید: من ... ، اگر من …..
بابام میگه: من عالیم...پس عالیم
*کودک فقط کاری را انجام می دهد که در مورد خودش فکر می کند و بر این اساس رفتار می کند.

راه حل رفتار آزاردهنده:
1- کیفیتی را که از فرزندتان می خواهید (دوستانه / مفید...) تعیین کنید.

2- 70 پیام در روز به این ظرفیت (این پیام ها را در ماشین، موقع غذا خوردن و قبل از خواب بگویید...)

3- کودک خود را روزانه به اطرافیان خود معرفی کنید:
چطور؟؟ بگو انشاء الله.
اما به یک شرط، اگر یک کلمه بد به کودک بگویید یا سر او فریاد بزنید، از صفر بر می گردید و از نو شروع می کنید.

قوانین تغییر رفتار:

1- رفتار ناخواسته (که مایل به تغییر آن هستیم) را مشخص کنید.

2- به طور خاص با کودک در مورد اینکه چه انتظاری از او داریم و چه می خواهیم صحبت کنیم.

3- به او نشان دهید که چگونه می توان به این امر دست یافت.

4- از رفتار خوب کودک تمجید و تشکر کنید، نه برای تعریف و تمجید از خودش، بلکه از کارهای خوبش: شما فوق العاده هستید زیرا آرام هستید و آرام بودن فوق العاده است.

5- تداوم تعریف و تمجید رفتار تا تبدیل شدن به عادت.

6- پرهیز از اعمال خشونت.

7- در کنار فرزندان خود حضور داشته باشید (اگر کودک توجه والدین را از دست بدهد، انگیزه های تغییر رفتار را از دست می دهد).

8- به یاد نیاوردن اشتباهات گذشته.. (کودک ناامید می شود)

9- در حالت غیرعادی (خستگی شدید - عصبانیت - تنش) به کودک دستور ندادن.

از این نکات منفی کاملا دوری کنید:

1- انتقاد (مثال: من به شما گفتم و شما کلمات را نشنیدی) به جای آن می گوییم (تو فوق العاده ای... اما اگر شنیدی...)

2- سرزنش (چرا فلان کار را نکردی؟)

3- مقایسه (رابطه اعتماد بین والدین و فرزندان را از بین می برد) مثلا (فلانی را که 5 ساله است و از نظر درسی از شما باهوشتر است) فقط پسر را باید با خودش مقایسه کرد.

4- کنایه به عقده عزت نفس می انجامد

5- کنترل (بنشینید/به صحبت گوش دهید/برخیزید/انجام دهید...) کودک ذاتا آزاد است و دوست ندارد تحت کنترل باشد..

6- گوش ندادن

7- جیغ زدن ... که توهین به کودک و برای خودش مایوس کننده است.