هر آنچه که باید در مورد اختلال وسواس فکری- جبری بدانید

او داده های مطالعات متعدد را برای یافتن شبکه های مغزی درگیر در OCD ترکیب کرد.

اختلال وسواس فکری اجباری چیست؟
اختلال وسواس جبری دو علامت اصلی دارد. اولین مورد، افکار وسواسی است که معمولاً حول ترس از آسیب رساندن به فرد مبتلا به OCD یا عزیزش می چرخد. دومین علامت، رفتارهای اجباری است که راهی است که فرد سعی می کند اضطراب خود را تنظیم کند.

وجوه مشترک را می توان با وسواس مرتبط دانست - فردی که از ابتلا به بیماری می ترسد ممکن است به شستن دست های خود ادامه دهد. اما آسیب‌پذیری‌ها نیز می‌توانند بی‌ربط باشند: یک فرد مبتلا به OCD ممکن است فکر کند که برای مثال اگر یک عمل خاص را چندین بار انجام ندهید، احتمال وقوع یک رویداد بیشتر است. برای اهداف تشخیصی، معمولاً می گوییم که بیماری باید حداقل یک ساعت در روز تداخل داشته باشد و باعث اختلال قابل توجهی شود.

این فرضیه وجود دارد که شبکه‌های مغزی درگیر در پردازش خطا و توانایی متوقف کردن رفتارهای نامناسب - کنترل بازدارنده - در OCD مهم هستند. این اغلب در آزمایش‌های آزمایشی مانند کار علامت توقف اندازه‌گیری می‌شود: از شرکت‌کنندگان خواسته می‌شود هر بار که تصویری را روی صفحه می‌بینند، دکمه‌ای را فشار دهند، مگر اینکه پس از مشاهده تصویر، صدایی را بشنوند. مطالعات قبلی که از این نوع کار در یک اسکنر MRI کاربردی برای بررسی ناهنجاری‌های فعال‌سازی مغز استفاده می‌کردند، احتمالاً به دلیل حجم نمونه کوچک، نتایج متناقضی ارائه کرده‌اند.

ما داده‌های 10 مطالعه را جمع‌آوری کردیم و آنها را در یک متاآنالیز با نمونه ترکیبی 484 شرکت‌کننده قرار دادیم.

کدام شبکه های مغزی درگیر هستند؟
اختلال وسواس اجباری یک اختلال در مدارهای خاص مغز است. ما فکر می کنیم دو نوع اصلی وجود دارد. اول: مدار "اوربیتال-کلومبار-تالاموس"، که شامل عادات خاص است - در OCD از نظر فیزیکی گسترش می یابد و زمانی که به بیماران تصاویر یا فیلم های مرتبط با ترس هایشان نشان داده می شود بیش از حد فعال می شود، بنابراین مانند یک دریچه گاز بر روی رفتارهای اجباری عمل می کند.

دومی «شبکه آمینو قطبی» است که در تشخیص زمانی که نیاز به کنترل بیشتری بر روی رفتار خود دارید نقش دارد. در متاآنالیز ما، متوجه شدیم که بیماران در این شبکه مغزی فعال‌سازی بیشتری نشان می‌دهند، اما در همان کار کنترل مهاری عملکرد بدتری داشتند. در حالی که بیماران مبتلا به OCD فعالیت بیشتری در این شبکه مغزی نشان می دهند، اما تغییرات بعدی در رفتاری که معمولاً در افراد سالم مشاهده می کنیم، ایجاد نمی کند.

در مورد درمان های OCD چه کشف کردید؟
روان درمانی برای OCD بسیار مهم است، به ویژه درمان شناختی رفتاری. این شامل نزدیک شدن تدریجی بیماران به چیزهایی است که از آنها می ترسند و یاد می گیرند که وقتی در معرض محرک های OCD قرار می گیرند چیزهای بدی اتفاق نمی افتد. ما اکنون در حال انجام یک مطالعه بزرگ روی این موضوع هستیم و به اسکن های مغزی قبل و بعد از درمان نگاه می کنیم تا بررسی کنیم که آیا شبکه های مغزی الگوهای فعال سازی طبیعی تری را با بهبود بیماران نشان می دهند یا خیر.