dhéanann dieting tú a fháil ar a lán saille

Mar dhuine a scríobhann faoi bhia agus faoi shláinte, cuirim ceist uaireanta faoi choibhéis nua-aimseartha na géarchéime sláinte is cúis le caitheamh tobac. Cad atá á dhéanamh againn anois go mbeimid ag breathnú siar san uafás, ag fiafraí dínn féin ‘Conas nach bhfaca muid dochar’?

Is é mo fhreagra aiste bia. I mo thuairimse, i gceann 50 bliain fiafróidh ár gclann clainne dínn cén fáth ar cheapamar gur bealach éifeachtach é an t-ocras gearrthéarmach chun do mheáchan a athrú go buan. D’fhéadfaidís fiafraí dínn freisin cén chaoi ar éirigh linn an oiread sin obsessed a dhéanamh maidir leis an éagsúlacht iontach de chorp an duine a dhéanamh díreach ar an gcruth agus ar an méid céanna.

Déanfaidh beagnach leath againn iarracht aiste bia meáchain caillteanas. Léiríonn staidéir go bhfaighidh an chuid is mó dieters aon kilos caillte ar ais sa deireadh, agus an chuid is mó ag críochnú níos troime ná riamh. Tá sé léirithe ag staidéir iompraíochta fadtéarmacha go bhfuil aistí bia ar cheann de na táscairí is láidre maidir le meáchan a fháil amach anseo. Tugann obair ar chúplaí le fios go bhféadfadh an éifeacht seo a bheith cúiseach. Go híorónta, is cúis lenár n-obsession le saill a laghdú go n-éiríonn muid níos mó.

Cé go gcreidfeadh na meáin chumarsáide i gcumas corrach an duine daonna, is annamh a bhíonn saille coirp faoinár smacht. Arís agus arís eile tá sé cruthaithe go bhfuil ár ngéinte ar cheann de na tuaróirí is cumhachtaí maidir le cé mhéad a mheáimid, agus nuair a bhíonn bia ar fáil go héasca, tá meáchan ar cheann de na tréithe oidhreachta is mó a ndearnadh staidéar air riamh, sa pháirc liathróid chéanna le hairde. Tá go leor córais fiseolaíocha a chuireann leis seo. Mar shampla, is substaint é leptin a tháirgtear ag ár bhfíochán saille, agus nuair a chaillimid meáchain, tosaíonn leibhéal an hormóin chumhachtach seo ag laghdú. Léiríonn sé seo codanna primitive den inchinn, a chuireann iallach orainn níos mó a ithe. Cé go dtugann sceidil níos faide dúinn an seachmaill smachta, tá ár dúil chun ithe an-chosúil leis an ngá atá againn le breathe. Is féidir linn é a rialú ar feadh laethanta, seachtainí, nó b'fhéidir míonna. Ach sa deireadh, beidh an bua ag ocras.

Chun cúrsaí a dhéanamh níos measa, is féidir le hormóin ár ráta meitibileach a laghdú mar fhreagra ar easpa bia, ag múchadh feidhmeanna neamhriachtanacha calraí a choinneáil. D'fhorbair na réimeanna seo i bhfad roimh na gurus aiste bia cáiliúla, agus ní fios an difríocht idir an aiste bia is déanaí agus an t-ocras atá bagrach don bheatha. Is dócha go mbeidh táimhe, suaitheadh ​​giúmar, agus feidhm imdhíonachta laghdaithe mar thoradh ar na calraí seo a choinneáil.

Is féidir leis na babhtaí bás seo a bheith ina chúis le damáiste síceolaíoch, toisc go gcaitear aistí bia nár éirigh leo mar theipeanna i ndomhan a chuireann tanaí agus oiriúnach mar an sprioc deiridh. In ionad dul síos cosán fleeting chun teip, b'fhéidir go mbeadh sé níos fearr chun smaoineamh ar cad a d'fhéadfadh feabhas a chur ar ár sláinte, seachas meáchan a chailleadh. Tá sé de chumhacht ag aclaíocht, ag ithe bia ar ardchaighdeán, ag éirí as caitheamh tobac, ag feabhas a chur ar chodladh agus ag laghdú struis sinn a dhéanamh níos sona agus níos sláintiúla. Ach i sochaí atá murtallacht, is minic a chaitear rudaí den sórt sin ar leataobh mar bhrionglóidí mura gcaitheann tú meáchan.

Breathnaítear ar shaill mar an t-aon fhadhb amháin, agus líon mór daoine ag fulaingt ag déanamh réidh lena gcuid earraí a dhíol. Maíonn na cothaitheoirí go léir go bhfuil an t-aon réiteach fíor acu, agus geallann siad ár gcomhlachtaí ghalraithe a shocrú ar deireadh. Ach b’fhéidir nach í an fhíorfhadhb nach bhfuil an aiste bia ceart aimsithe againn fós. B’fhéidir nach bhfuil ann ach ár ndiúltú glacadh leis nach bealach éifeachtach amháin é an t-ocras sealadach chun ár sláinte a fheabhsú.