unha nube

O meu medo estaba nel, porque era eterno, era eterno en todos os sentidos, afastoume del voando, e rodei arredor del, non lle importaba máis, coma unha plántula de albahaca que viña do absurdo. Encantoume o cacto porque estaba tan solitario e desinflado que non sabía que podía albergar tantas plantas ao seu carón. O meu medo estaba atrapado nel e aínda non quería escapar.

Eu estaba voando e aterrei nas súas mans coma unha pomba.
Gústame aferrarme a el coma unha nena que se aferra ao seu pai a pesar da súa rabia porque se esqueceu de comer. Encántame como me conta historias estrañas, e como me fai algo invisible e intanxible.

Cando chega, o tempo evapora coma se non fose. Encántame como me convertín no que son, con el. Onde xa non somos unha única nube, convertémonos nunha única nube.