Ես ուզում էի

Կուզենայի մի օր անցներ առանց քնքուշ տխրության, ճերմակ անկողնու վրա՝ առանց ուժի փռված, իզուր փշրված մազերով... Չե՞ք զգում, որ անպետք եք։
Կամ այն ​​իրագործելիությունը, որի համար երազներդ քշում էիր կիսակամպուտացված ոտքով, իսկ մյուսը նախանձում է ճակատագրի անհեթեթությանը և դադարում է աշխատել համակրանքով: Քանի որ կյանքը մեկ անգամ գալիս է առանձին ժապավենների տեսքով առանձին վայրերում, ձայնը. այն ժապավենը, որի ձայնը մենք սիրում ենք կատարել, հնչում է ամբողջ լույսի վրա: Դարձավ անսպառ խավար, ես կարիք ունեի մի հիմարի, որը ոչ սեր գիտի, ոչ հայրենիք:

Ես անկասկած խոսքերի որս էի և դրա համար էլ հենարան չկա՝ մոռանալով ամեն ինչ իմ կամքով և հայրենիքին ձևացնելով, թե լավ եմ։

Մեզանից յուրաքանչյուրը սրտում ինչ-որ բան է տեսնում, որը ճզմում և ատրոֆիա է անցնում, և մենք զգում ենք, որ ստամոքսը քայքայվում է, երբ մեր մտքերում փայլում է մի քանի ալիք, ցրված մակընթացություն և անավարտ միանձնուհու քնքուշ տուն: