Passio pro amore

Ego, o amice perpetuus, cor meum amygdali flore corono, quarta hora matutina, ante lucem caliginem, in flore vite mee accendit lucernam, que lampades tue benigni cordis post breve tempus accendit. omnia costae meae torquent et dormio, innitor animae perditae, et cito obdormiam, ibi me sollicitat, tranquillior est quam ante, nec oculi mei lacrimam tollunt, una lacrima, mea. amice, satis fuit oculis meis ad effundendum flumen subterraneum sine fine clamantis, anima tua dormit sicut puer in sopore cadente iuxta matrem suam.

Nihil hic morari comparat, vivus ad spem fractis obscurum, paulo nimis crudelis, sto in media via expectans tramen ad tollendum me cum saccis meis, et omnia relinques, stans in medio pomarii. iuxta cubile formido edens me solitudinis, vel medio paradisi semper aspicio, quasi sit lumen et ad lucem, sed non curo, amorem amisi; mi amice, quasi non semper diligam.

Nostis amorem amorem generat affectum quem quis miseretur aliis vivit, somniat hominem esse qui hominem complectitur, eum amplectitur, eum amplectitur, vitam miseram in eius oculis decorat. Quin potius flavum risum depingo in ore meo.
Hic multum defessus sum, amare volo et ridere.