Muss den Owend schreiwen

Ech muss den Owend schreiwen.
Eng wonnerbar Persoun ze hunn, eng Persoun ouni Dimensiounen, ouni Enden, ouni e stéierende Glanz, souguer ganz giel.
Ech dreemen all Dag doriwwer.
Et waren déi, deenen hir Aen Tréinen vum Laachen bleiwen, sou datt ech laachen.

An deen ni ophalen iwwer domm Saachen ze schwätzen, a mir absolut absurde Witzer mécht. Ech weess, datt ech op eng komesch Manéier iwwer d'Léift schreiwen kann, awer d'Fräiheet, mat där ech mech selwer féieren, huet de Rand vum Ofgrond eng Plaz gemaach fir vu ze fléien.

Fir eng Persoun wéi e Vers vu Schéinheet ze sinn, deem seng Hymnen net ophalen, ass et e glécklecht Mirage, mä éischter mat enger Illusioun esou liicht wéi de Wand mat Chrysanthemen a Mandelbléien gelueden.
Tulpen an Chrysanthemen hun ech immens gär, Rousen hun ech net immens gär well ech se bei all Occasiounen gesinn hunn, Basilikum hat ech gär well se net als Bouquet Rousen presentéiert gëtt, mee du këmmert sech ëm en als ee vun Äre Kanner.
Vläicht war et Hicken.
oder loza.