Semua yang anda perlu tahu tentang gangguan obsesif-kompulsif

Dia menggabungkan data daripada pelbagai kajian untuk mencari rangkaian otak yang terlibat dalam OCD.

Apakah gangguan obsesif-kompulsif?
Gangguan obsesif-kompulsif mempunyai dua gejala utama. Yang pertama ialah pemikiran obsesif yang biasanya berkisar tentang ketakutan bahaya kepada orang yang menghidap OCD atau orang yang mereka sayangi. Gejala kedua ialah tingkah laku kompulsif, yang merupakan cara seseorang cuba mengawal kebimbangan mereka.

Kebiasaan boleh dikaitkan dengan obsesi - seseorang yang takut dijangkiti penyakit boleh terus mencuci tangannya. Tetapi kelemahan juga boleh menjadi tidak relevan: seseorang yang menghidap OCD mungkin berfikir bahawa peristiwa lebih berkemungkinan berlaku jika anda gagal melakukan tindakan tertentu beberapa kali, contohnya. Untuk tujuan diagnostik, kami biasanya mengatakan bahawa penyakit itu mesti mengganggu sekurang-kurangnya satu jam sehari dan menyebabkan kemerosotan yang ketara.

Telah dihipotesiskan bahawa rangkaian otak yang terlibat dalam pemprosesan ralat dan keupayaan untuk menghentikan tingkah laku yang tidak sesuai—kawalan perencatan—adalah penting dalam OCD. Ini sering diukur dalam ujian percubaan seperti tugas tanda berhenti: peserta diminta untuk menekan butang setiap kali mereka melihat imej pada skrin, melainkan mereka mendengar bunyi selepas melihat imej. Kajian terdahulu yang telah menggunakan jenis tugas ini dalam pengimbas MRI berfungsi untuk melihat keabnormalan dalam pengaktifan otak telah memberikan hasil yang tidak konsisten, mungkin disebabkan oleh saiz sampel yang kecil.

Kami mengumpul data daripada 10 kajian dan meletakkannya bersama-sama dalam meta-analisis dengan sampel gabungan 484 peserta.

Rangkaian otak manakah yang terlibat?
Gangguan obsesif-kompulsif ialah gangguan litar otak tertentu. Kami fikir terdapat dua jenis utama. Pertama: litar "orbital-columbar-thalamus", yang merangkumi tabiat khususnya - dikembangkan secara fizikal dalam OCD dan terlalu diaktifkan apabila pesakit ditunjukkan imej atau video yang berkaitan dengan ketakutan mereka, jadi ia bertindak seperti pendikit pada tingkah laku kompulsif.

Yang kedua ialah "rangkaian aminopolar," yang terlibat dalam mengesan apabila anda memerlukan lebih kawalan diri ke atas tingkah laku anda. Dalam meta-analisis kami, kami mendapati bahawa pesakit menunjukkan peningkatan pengaktifan dalam rangkaian otak ini, tetapi mereka menunjukkan prestasi yang lebih teruk semasa tugas kawalan perencatan yang sama. Walaupun pesakit dengan OCD menunjukkan lebih banyak pengaktifan dalam rangkaian otak ini, ia tidak membawa perubahan seterusnya dalam tingkah laku yang biasa kita lihat pada orang yang sihat.

Apakah yang anda temui tentang rawatan OCD?
Psikoterapi sangat penting untuk OCD, terutamanya terapi tingkah laku kognitif. Ini melibatkan mendekatkan pesakit secara beransur-ansur kepada perkara yang mereka takuti dan belajar bahawa perkara buruk tidak berlaku apabila mereka terdedah kepada rangsangan OCD. Kami sedang melakukan kajian besar mengenai topik itu sekarang, dan melihat imbasan otak sebelum dan selepas rawatan, untuk memeriksa sama ada rangkaian otak menunjukkan corak pengaktifan yang lebih normal apabila pesakit bertambah baik.