တိမ်တိုက်တစ်ခု

ငါကြောက်တာက သူ့အထဲမှာ ထာ၀ရဖြစ်နေတယ်၊ ​​နည်းမျိုးစုံနဲ့ ထာဝရရှိနေခဲ့တယ်၊ ငါက သူ့ဆီကနေ ပြေးသွားပြီး လှည့်ပတ်ကြည့်တယ်၊ အဓိပ္ပာယ်မဲ့တဲ့ ပင်စိမ်းပျိုးပင်လို ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘူး။ အရမ်းအထီးကျန်ပြီး မကျေမနပ်ဖြစ်နေလို့ ရှားစောင်းလက်ပတ်ကို ကြိုက်တယ်၊ သူ့ဘေးမှာ အပင်တွေ ဒီလောက်များနေနိုင်မှန်း မသိခဲ့ဘူး။ အကြောက်တရားတွေ နစ်မြုပ်ပြီး မလွတ်မြောက်ချင်သေးဘူး။

ကျွန်တော် ပျံသန်းပြီး ချိုးငှက်လို သူ့လက်ပေါ် ရောက်သွားခဲ့တယ်။
စားဖို့မေ့သွားလို့ ဒေါသတွေကြားက အဖေကို တွယ်ကပ်နေတဲ့ ကလေးမလေးလို သူ့ကို တွယ်ကပ်ရတာ ကြိုက်တယ်။ သူကျွန်တော့်ကို ထူးဆန်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ ပြောပြပုံ၊ သူ ကျွန်တော့်ကို မမြင်နိုင်တဲ့ နဲ့ မမြင်နိုင်တဲ့ အရာတွေ ဖန်တီးပေးပုံ ကြိုက်တယ်။

သူရောက်လာတဲ့အခါ အချိန်တွေက အငွေ့ပျံသွားသလိုမျိုး။ သူနဲ့အတူ ငါဘယ်လိုဖြစ်လာခဲ့တာကို ငါသဘောကျတယ်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် တိမ်တိုက်တစ်ခုတည်းမဟုတ်တော့ဘဲ၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် တစ်ခုတည်းသောတိမ်တိုက်တစ်ခုဖြစ်လာသည်။