အချစ်ကို ဝါသနာပါတယ်။

တစ်သက်လုံး သူငယ်ချင်း ၊ မနက် လေးနာရီ မှာ ဗာဒံ ပွင့် နဲ့ ငါ့ နှလုံးသား ကို မြုပ် စေ မယ့် အလင်း ရောင် မြူမှုန် တွေ ရှေ့မှာ မင်းရဲ့ နှလုံးသား က မီးပုံး တွေ ကို မီးထွန်း တဲ့ ဖယောင်းတိုင် တစ်တိုင် ထွန်းပြီး ခဏ အကြာမှာ ၊ နံရိုးတွေ တွန့်လိမ်ပြီး အိပ်နေတယ်၊ ​​မင်းရဲ့ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ဝိညာဉ်ကို မှီပြီး မြန်မြန် အိပ်ပျော်သွားတာ၊ ငါ့အတွက် စိုးရိမ်စရာ ရှိတယ်၊ အရင်ကထက် ပိုငြိမ်သက်သွားတယ်၊ ငါ့မျက်လုံးတွေက ကလေးရဲ့ မျက်ရည်ကို မပြတော့ဘူး၊ မျက်ရည်တစ်စက်၊ ငါ့ရဲ့ သူငယ်ချင်း၊ အဆုံးမဲ့ ငိုကြွေးနေတဲ့ မြေအောက်မြစ်ကို ငါ့မျက်လုံးတွေ လောင်းချဖို့ လုံလောက်ပြီ မင်းရဲ့ဝိညာဉ်က သူ့အမေဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို အိပ်ပျော်နေတယ်။

ဒီမှာနေနေရတာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ ကြေကွဲနေတဲ့မျှော်လင့်ချက်မီးတောက်နေတဲ့အတွက် အသက်ရှင်နေတာ၊ နည်းနည်းတော့ ရက်စက်လွန်းတယ်၊ ငါလမ်းလယ်မှာရပ်ပြီး ငါ့အိတ်တွေကို သယ်လာတဲ့ ရထားတစ်စီးနဲ့ အားလုံးကို ထားခဲ့ဖို့စောင့်နေတယ်၊ ​​ဘေးက ဥယျာဉ်ခြံအလယ်မှာ ရပ်နေတယ်၊ အထီးကျန်မှုကနေ ကိုယ့်ကိုကိုယ်စားနေတဲ့ စာခြောက်ရုပ် ဒါမှမဟုတ် ပန်းခြံအလယ်မှာ အမြဲရှိနေခဲ့တာ အလင်းရောင်ကနေ အလင်းရောင်တစ်ခုလို ကြည့်နေပေမယ့် ဂရုမစိုက်ဘူး၊ အချစ်ကို စွဲလမ်းသွားတယ် သူငယ်ချင်း၊ ထာဝစဉ်ချစ်မည်မဟုတ်သကဲ့သို့၊

အချစ်သည် လူတစ်ဦးအား သနားကြင်နာစိတ်ဖြင့် နေထိုင်သည့် ကိလေသာကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်၊ လူသားတစ်ဦးကို ပွေ့ဖက်ထားသော လူသားတစ်ဦးဖြစ်ရန် စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်များက သူ့ကို ပွေ့ဖက်ကာ ပွေ့ဖက်ကာ သနားစရာကောင်းသော ဘဝများကို လှပစေသည်ဆိုတာ မင်းသိပါတယ်။ အဲဒီအစား အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ အဝါရောင်အပြုံးကို နှုတ်ခမ်းပေါ် ခြယ်လိုက်တယ်။
ဒီမှာ အရမ်းပင်ပန်းနေတယ် ချစ်ရယ်ရယ်။