hier..

Hier op hetzelfde land liepen we, aan dezelfde lucht waaruit we een wolk plukken en die verstopten in de zak van de blauwe broek die ik voor je kocht, op hetzelfde notitieblok waarin ik alle data noteerde dat ik je zag, schreef ik de aantal kussen dat ik van je heb gestolen, en ik heb geen knuffels opgenomen die ik voelde Met hem in veiligheid kan een persoon geen spijt hebben van liefde, noch het aantal knuffels waarin hij de boezem van een andere wees wikkelde, we zijn allemaal, het is een verkoudheid oorlog die in het hart blijft hangen, het is voor niemand tijd om me de scheuren van mijn hart te verbinden die al een tijdje stil zijn.

Ik keer terug naar elke beving van mijn hand waarmee ik mezelf niet kon beheersen en ik schaamde me en vervloekte mezelf omdat mijn lippen blauw werden alsof ik me ellendig voelde op een tafel in een café dat de kameraden voor het puin en puin hadden achtergelaten.

We verlaten en vertrekken en vergeten en zwaaien met de vlag van overgave.
Alsof de geur van sinaasappel- en citroenbloesem is vergeten! Hoe kan ze in hemelsnaam de engelen, de lauwerkransen en je lieve gezicht vergeten?