De dood van Simon Asmar en de carrière van zijn artistieke en privéleven

De dood van Simon Asmar kwam als nieuws dat de artistieke gemeenschap schokte, toen de sterrenmaker vandaag, op 76-jarige leeftijd, afscheid nam van de sterren. conflict met ziekte.

Met de dood van Simon Asmar heeft Libanon de pagina omgeslagen van een maker die een hele generatie kunstenaars heeft gemaakt.

Simon Asmar is weg, maar zijn stempel blijft in de wereld van de kunst en het kleine scherm. Hij is degene die de gouden eeuw van de Libanese kunst met een uitzonderlijke indruk heeft achtergelaten. Hij verlaat het land en laat een erfenis en geschiedenis van de heldere pagina's die zijn ingeprent in de gevoelens van generaties die een look en vakmanschap als geen ander zullen missen.

Simon Asmar heeft de titel van “sterrenmaker” bij uitstek. Een van de bekendste programma's die hem de ogen opende was het programma "Studio Art", dat eerst op Channel 7 te zien was, maar toen stopte vanwege het uitbreken van de burgeroorlog.

De afdruk van Simon Asmar, die in het programma werd vastgelegd, ontmoette een ongebruikelijke interactie met het Libanese publiek, vooral na het behalen van een reeks van de belangrijkste artiesten in Libanon, zoals Magda El Roumi, Mona Maraachli, Walid Tawfik, Abdel Karim El Shaar , Nohad Fattouh en anderen, dus het aanbod kwam van de Libanese Broadcasting Corporation "LBC" om dit opnieuw te injecteren. Een groot aantal talenten en artiesten toonden hetzelfde programma op het scherm, een aanbod dat werd goedgekeurd door Asmar, vooral omdat hij dicht bij zijn huis, om de glorie te herhalen van afstuderende kunstenaars en mediaprofessionals die op de eerste rij staan, Libanees en Arabisch, en roem en roem verwerven, zoals: Nawal Al Zoghbi, Wael Kfoury, Assi El Hellani. , Ragheb Alama, Abdel Ghani Tlais, Moein Sherif, Elissa, Maya Diab, Myriam Fares, Nishan, Giselle Khoury, Ziad Burji, Maya Nasri, Fares Karam, Nidal Al Ahmadia, Abdo Yaghi, Rabie El Khouli, Mary Suleiman, Zain El Omar, Nicolas Saadeh Nakhla, Jean Marie Riachi, Ghassan Saliba, Lilian Andrews, Rudy Rahma en anderen...

Asmar stelde ons voor aan de meest prominente mediafiguren die het programma presenteerden: in 1972 presenteerde journalist Sonia Beiruti het programma, evenals Madeleine Tabar in 1980, Claude Khoury in 1988, Hiam Abu Shedid in 1992 en na hen de voormalige Miss Libanon Norma Naoum in 2011.

"Mijn naam is Simon Asmar en er verandert niets."

Simon Asmar slaagde erin zijn inherente missie te bereiken om het artistieke zwaartepunt van Egypte naar Libanon te verplaatsen, en de televisiestations waren getuige van hun keuze voor Libanon als centrum voor het filmen van de belangrijkste programma's, zodat Asmar's rozenkrans herhaald werd in de tientallen ideeën hij presenteerde op de belangrijkste stations. Hij stichtte een artistieke beweging die de Libanezen vooral na de burgeroorlog ontbeerden.

Asmar sloeg een pad in zijn beroepsleven in op basis van "Ik steun geen mensen die voortkomen uit mijn voorkennis dat de persoon geen steun verdient", en artistieke oorlogen braken uit, vooral na de oprichting van het kantoor "Art Studios", dat bracht sommige artiesten ertoe in opstand te komen tegen Asmar, wat suggereert dat het technische contract met hen werd ondertekend. geïnterpreteerd als een beter geïnformeerde kijk op het concept van sterrendom: "Ik hielp iedereen en ik zat achter hen aan om te slagen."

Simon Asmar studeerde vier jaar lang de "sterrenindustrie" in Frankrijk, wat alles omvatte met betrekking tot kunst, elektronica, geluidstechniek en het voorbereiden van artiesten voordat hij destijds werd "betrapt" door "Libanon TV", en begon aan het maken van sterren. reis. Hij is een van de weinige regisseurs in die tijd die hartstochtelijk hield van een vakgebied waarin hij de aandacht voor detail wekte, waaronder kleding, de manier waarop hij loopt, de manier waarop hij zich gedraagt ​​voor de camera, de toespraak, het kapsel, de kwaliteit van het nummer, de manier waarop het wordt geadverteerd en bemiddeld, en over de zanger, tot aan de naam van de artiest die hij heeft veranderd en vervangen door de naam van een artiest. Dus slaagde hij erin de troon van televisieregie te bestijgen, omdat hij geloofde dat "regie niet alleen "knoppen vastzetten" is, maar eerder een hoge mate van gevoel voor alles wat we door de lens van de camera zien."

Hij trouwde in 1977 met Nada Kreidi en ze kregen drie kinderen: Wassim, Karim en Bashir. Hij was altijd van mening dat de beste tijd die hij kon doorbrengen met Nada en zijn drie kinderen was. Hij bouwde voor zijn kinderen "huizen dicht bij en verbonden met mijn huis, zodat ze aan onze zijde zouden blijven, we zouden ze kunnen zien" zo niet elke dag ," minstens een keer per week." Hij is geschreven om te getuigen van de grote vreugde van zijn zoon Karim afgelopen mei.

In een van de interviews onthult Asmar met genoegen dat hij stof aan het afvegen was tijdens zijn werk bij Libanon TV, waarmee hij zijn trots op zijn verleden uitdrukte, en zei in de aflevering "The Second Office" op "MTV": "Ver en gebroken, maar mijn positieve geest is bewaard gebleven... Ik zal niet van streek zijn of van streek zijn.” Je bent vrij".

Asmar ontving meer dan twintig onderscheidingen in Libanon en over de hele wereld, waaronder de "Best TV Creator" in 1994 en de "Sydney Key"-prijs in Australië in hetzelfde jaar. Encyclopedia reikte hem in 1997 en in 2003 de International Year Award uit, en ter gelegenheid van de 44e verjaardag van zijn diensten op het gebied van kunst, werd hij geëerd door de Comités ter herdenking van de reuzen van het Oosten en de "Vrienden van Simon Asmar".

In 2013 arresteerde een patrouille van de interne veiligheidstroepen hem ter uitvoering van een aanhoudingsbevel dat tegen hem was uitgevaardigd door de onderzoeksrechter in Mount Libanon wegens het misdrijf van het uitgeven van cheques zonder saldo voor een groot bedrag van 500 duizend Amerikaanse dollar. Kort na zijn arrestatie deden de veiligheidsautoriteiten een onderzoek naar hem op verdenking van betrokkenheid bij een moord, toen zijn familie een verklaring aflegde waarin hij zijn onschuld bevestigde, met de opmerking dat het "met niemand in discussie zal gaan door willekeurig te reageren op willekeurige beschuldigingen, omdat iemand zonder bewijs belasterd wordt." Thabit, het is geen moedige daad, het is een laffe daad."

Asmar bracht 10 maanden in de gevangenis door, rustte een korte periode en keerde terug naar zijn activiteit, die deze keer niet werd verwelkomd door veel critici, vooral na zijn ervaring in "Celebrity Duets", dat werd beschouwd als een handtekening van het einde van zijn carrière.

Na deze donkere periode bevestigde hij echter: “Ik heb geen wereld opgezet. Mijn huis is $ 6 miljoen waard, en nadat het was verkocht, betaalde hij mijn schulden", waaruit bleek dat een zakenman hem hielp een deel van zijn schulden te betalen, "en ik kreeg cheques en ik kon ze niet betalen."

Asmar wijdde zijn leven aan het bedenken van nieuwe creaties en ideeën voor programma's die niet succesvol zouden zijn geweest als ze zijn naam niet hadden gedragen. Wijlen zei in een eerder interview met “An-Nahar” in antwoord op de vraag of hij zich verveelde na al die jaren van onafgebroken werken: “Het is alsof ik na mij wazig ben, ik werk alsof mijn eerste dag, en zo lang aangezien mijn gezondheid goed is, is het enthousiasme er, vooral omdat de televisie zelf een permanente vernieuwing is.” . En over de ervaring van de ziekte zei hij: "Je hebt me geleerd mijn leven te leven zonder achterom te kijken, je hebt me de wil geleerd om te leven en te leven ... en niet op iets van iemand te wachten ... "Niemand is gedwongen door één," om na elke tegenslag te herhalen: "bezuinigingen en bouillon", maar deze keer. "Welke bouillon."

Moge God je genadig zijn, Simon Asmar, je bent weg en je stempel zal voor altijd in de wereld van de kunst blijven