Passie voor liefde

Ik, mijn levenslange vriend, kroon mijn hart met amandelbloesem, om vier uur in de ochtend, voor de mist van licht, steek in de bloem van mijn leven een kaars aan die de lantaarns van je vriendelijke hart verlicht, na een korte tijd , al mijn ribben draaien en ik slaap, ik leun op je verloren ziel, en ik val snel in slaap, daar is het. vriend, was genoeg voor mijn ogen om een ​​onderaardse rivier van eindeloos huilen te laten stromen, je ziel slaapt als een kind dat in een diepe slaap valt naast zijn moeder.

Er gaat niets boven hier te blijven, levend met een gebroken sprankje hoop, een beetje te wreed, ik sta midden op de weg te wachten op een trein om me op te pikken met mijn koffers en alles achter te laten, staande in het midden van een boomgaard naast naar een vogelverschrikker die mezelf opeet van eenzaamheid, of het midden van de tuin Ik ben altijd geweest Ik kijk ernaar alsof het een licht is van en naar het licht, maar het kan me niet schelen, ik verloor de passie voor liefde, mijn vriend , alsof ik niet voor altijd zal liefhebben.

Je weet dat liefde een passie genereert die een persoon met mededogen met anderen leeft, ervan droomt een mens te zijn die een mens omhelst, hem omhelst, hem omhelst en het ellendige leven in zijn ogen verfraait. In plaats daarvan schilder ik een nietszeggende gele glimlach op mijn lippen.
Ik ben hier veel moe, ik wil liefhebben en lachen.