één wolk

Mijn angst was in hem, want hij was eeuwig, hij was eeuwig in alle opzichten, ik vloog van hem weg en wervelde om hem heen, het kon hem niet meer schelen, als een basilicumzaailing die uit absurditeit voortkwam. Ik hield van de cactus omdat hij zo eenzaam en leeggelopen was, ik wist niet dat er zoveel planten naast konden staan. Mijn angst zat erin gevangen en ik wilde nog steeds niet ontsnappen.

Ik vloog en ik landde op zijn handen als een duif.
Ik klamp me graag aan hem vast als een klein meisje dat zich ondanks zijn woede aan haar vader vastklampt omdat ze vergeten is te eten. Ik hou ervan hoe hij me vreemde verhalen vertelt, en hoe hij me iets onzichtbaars en ongrijpbaars maakt.

Als hij komt, verdampt de tijd alsof het niet zo was. Ik hou ervan hoe ik met hem ben geworden wie ik ben. Waar we niet langer één wolk zijn, zijn we één wolk.