tweelingzielen

Een man kan eraan wennen de woede van vele jaren te onderdrukken, eraan te wennen blind te zijn en niets te zien, eraan te wennen stront te zien en nooit walgen.
Ze was een soulmate voor iemand die alleen langskwam. Ze zag hem niet als iemand die in ballingschap leeft en elke dag met zichzelf een stuk brood teruggeeft. Haar man haat haar heel erg, haat haar en haat elk detail in haar , zelfs het lichaam dat hij vroeger elke avond naar hem toe kwam. Hij sliep naast hem en gaf niet eens om zijn gewicht. op het bed.

Hij voelde helemaal niets, en ze werd beantwoord door een droevige staat van liefde, ze wist niet hoe ze moest haten, omdat haar omstandigheden alleen gewend waren aan de vermoeide engelenliefde.
Ze stond op één been omdat ze niet in staat was een klein stukje ziel te baren dat op een dag zeker zou worden geslagen.
Ze hield heel veel van de lelie, de sering, de lavendel en de orchidee, ook de wilde anjer was speciaal voor haar..
Ze miste nooit iemand, ze was gewend om in een eenzaam sterrenstelsel te zijn, gehecht aan een eenzame ruimte.

Liefde kan vies zijn, en een zielsverwant kan niet in de buurt zijn, de ziel is uitgedoofd, weg van zijn tweelingbroer, hij krimpt totdat hij stof wordt, waar hij elke dag op zijn schaduw wacht en hij komt niet, hij wil niets specifieks , het wil het met zijn handen begraven, zodat ze samen sterven, in het stof. Eén, op één aarde, ze is er zeker van dat tweelingzielen in haar sterven en nooit boos worden.