Jaki jest związek inteligencji z genetyką?

Inteligencja, dziedziczność i relacje między nimi, długa historia sporów opinii o naturze inteligencji i jej uwarunkowaniach. Od momentu powstania jako niezależna nauka w 1879 roku, psychologia była świadkiem kilku teorii, z których każda wyraża inną opinię. Teorie te można podzielić, zgodnie z „Podręcznikiem Oxfordu”, na dwie szkoły myślenia. Pierwsza zakłada, że ​​istnieje tylko jedna zdolność inteligencji ogólnej. Niektórzy twierdzą, że jest ono stałe i związane z dziedziczeniem genetycznym jednostki, ponieważ większość właścicieli tej szkoły uważa, że ​​tę inteligencję można zmierzyć za pomocą ogólnych testów stosowanych wszędzie i we wszystkich przypadkach. Druga szkoła zakłada, że ​​istnieje wiele form inteligencji, które nie są ustalone i większości nie da się zmierzyć tymi tradycyjnymi metodami.

Do drugiej szkoły należy trójwymiarowa teoria inteligencji, sformułowana przez Roberta Sternberga z Uniwersytetu Yale pod koniec XX wieku. Opiera się na trzech wymiarach, a każdy wymiar odnosi się do specjalnego rodzaju inteligencji. Ta inteligencja przekłada się na sukcesy w życiu codziennym, związane z określonymi i zmieniającymi się warunkami i środowiskami. Dlatego też, jego zdaniem, większości z nich nie da się zmierzyć i zbadać według ogólnych standardów; Ale jest wiele standardów i nie są one ustalone. Oznacza to, że zależy to od „zdolności jednostki do bycia świadomym swoich mocnych i słabych stron oraz tego, jak wzmacniać mocne strony i łagodzić słabości”, mówi. Trzy wymiary to:

1. Wymiar praktyczny, który wiąże się ze zdolnością jednostki do radzenia sobie z problemami, z którymi boryka się w życiu codziennym; Na przykład w domu, pracy, szkole i na uczelni. Często ta umiejętność jest ukryta i jest wzmacniana przez praktykę. Są ludzie, którzy spędzają dużo czasu na konkretnej pracy i mają stosunkowo mało wiedzy ukrytej. Osoby z praktyczną inteligencją mają większą zdolność przystosowania się do każdego nowego środowiska oraz wyboru nowych metod radzenia sobie z nim i wywierania na nie wpływu.

2. Wymiar innowacyjny to wymyślanie nieznanych i wcześniej znanych rozwiązań, koncepcji i teorii. Będąc nowym, kreatywność jest z natury delikatna i niekompletna, ponieważ jest nowa. Tym samym nie może być poddana dokładnej kontroli i ocenie. Sternberg doszedł również do wniosku, że ludzie kreatywni są kreatywni w pewnych obszarach, a nie w innych; Innowacja wcale nie jest uniwersalna.

3. Wymiar analityczny, związany z umiejętnością analizowania, oceniania, porównywania i kontrastowania, a umiejętności te są zwykle nabywane albo od innych w życiu codziennym, albo w szkole i na uczelni, i mogą być poddane ewaluacji niektórymi tradycyjnymi metodami.