Śmierć ambasadora humanitarnego, dziecka Ritaj Al-Shehri

Smutnym głosem i łzami bólu i magów ojciec dziecka, Ritaj Al-Shehri, opłakiwał swoją córkę, ambasador ludzkości, mówiąc: O Boże, jesteśmy świadkami naszej cierpliwości w jej rozłące, po tym, jak natchnęłaś ludzi z jej historią i determinacją oraz przezwyciężeniem trudności jej rzadkiej choroby.

Al-Shehri powiedział w swoim przemówieniu do Al-Arabiya.net: Ritaj zmarł po 14 latach cierpienia na rzadką ogólną chorobę organizmu, na którą nie ma lekarstwa, i zmianę pigmentu całego ciała i tarczycy.

Opisując jej życie jako „cierpiące”, powiedział: Odkąd skończyła 9 miesięcy, cierpiała na wysoką gorączkę, a po przejrzeniu szpitala wykryto chorobę i poinformowano go, że stan jest niebezpieczny i że ona cierpiała na odwodnienie i od tego czasu rozpoczęła swoją podróż z bólem i cierpieniem rodziny, próbując ją złagodzić, przenosząc ją z jednego szpitala do drugiego i długą podróż bólu i testów, aż pojawiła się ta choroba, która zmieniła jej życie w nieskończoność kłopoty.

Dodał: „Nie chcieliśmy publikować jej historii w mediach społecznościowych, ale jej upór w uśmiechaniu się sprawił, że wspieraliśmy ją z całej siły, w uznaniu i szacunku dla humanitarnego przesłania, które przekazywała ludziom. powiedz: jestem silna osoba, a czlowiek nie wytrzymuje Cos przed nim, a kaleki to niepelnosprawnosc intelektualna i w koncu Bóg mnie z tej choroby wyleczy i jesli pozostane w stanie płacz i smutek, to mi nie pomoże”.

 Cierpienie od początku

Ritaj nie żyła jak inne dzieci, podłączono do niej rurkę tlenową, uniemożliwiając jej zabawę i poruszanie się, mimo to była uparta w walce o życie, a jej przesłanie przesyłały białe gołębie i wiadomości uśmiechu i nadziei, pomimo choroby niszczącej jej życie i studia, ale była cierpliwa i niosła nadzieję, i optymizm gdziekolwiek się nie udaje.

Ojciec Ritaj przestał na chwilę mówić, by przezwyciężyć łzy rozpaczy i bólu, wrócić i odmówić modlitwę: Bóg stworzył ją w najwyższym raju nieba.

razem bez względu na wszystko

Kontynuował: „Żałuję, że nie słyszałem jej głosu, ponieważ była w śpiączce przez 25 dni, a pewnego razu obudziła się nagle i wskazała palcami na mnie i matkę, jakby mówiła, że ​​​​jesteśmy razem nie bez względu na to, co się stało, a ona była szczęśliwa, że ​​jesteśmy blisko niej, i to był ostatni jej powierzony, i widzieliśmy ostatni uśmiech i wróciła do śpiączki.

Swoje przemówienie zakończył: „Jesteśmy cierpliwi i wynagrodzeni, ponieważ cierpiała na brak tlenu i poważnie cierpiała na sztuczne oddychanie, zapalenie nosa i zatok oraz bolesne i smutne rzeczy i szczegóły, ale wszędzie zasiała uśmiech Niech jej Bóg przebaczy i dziękuje Bogu za jego wyrok i przeznaczenie”.