د مینې لپاره لیوالتیا

زه، زما د ژوند ملګری، د سهار په څلور بجې د بادامو په ګلانو د خپل زړه تاج جوړوم، د دوړې د رڼا په مخ کې، زما د ژوند په ګل کې یو شمع روښانه کړه چې ستاسو د مهربان زړه لالټینونه روښانه کوي، لږ وخت وروسته زما ټولې پښې ماتیږي او زه ویده کېږم، زه ستا په ورک شوي روح باندې تکیه کوم، او زه په چټکۍ سره ویده کیږم، دا زما اندیښنه ده، دا د پخوا په پرتله ډیر آرام دی، او زما سترګې د ماشوم اوښکې نه پورته کوي، یوازې یوه اوښکه، زما ملګريه زما د سترګو لپاره کافي وه چې د نه ختمیدونکې ژړا د سیند لاندې اوبه توی کړي، ستا روح داسې ویده دی لکه یو ماشوم چې د مور تر څنګ په ژور خوب کې لویږي.

هیڅ شی دلته د پاتې کیدو سره پرتله نه کوي، د امید مات شوي څراغ سره ژوندي، یو څه ډیر ظالمانه، زه د سړک په مینځ کې د اورګاډي په انتظار کې ولاړ یم چې زما کڅوړې سره راوباسي او دا ټول پریږدي، د باغ په مینځ کې ولاړ یم. د یوې ویرې تر څنګ د یوازیتوب یا د باغ په مینځ کې ځان خوري، زه تل ورته ګورم چې دا د رڼا څخه رڼا وي، مګر زه پروا نه کوم، ما د مینې لیوالتیا له لاسه ورکړه، زما ملګری، لکه زه به د تل لپاره مینه ونه کړم.

ته پوهیږې چې مینه داسې جذبه پیدا کوي چې انسان له نورو سره په مهربانۍ سره ژوند کوي، د انسان د لرلو خوبونه ویني چې د انسان په غیږ کې نیسي، غیبت کوي، غیبت کوي او په سترګو کې یې د بدبختۍ ژوند ښکلوي. بلکه زه په خپلو شونډو بې معنی ژیړ موسکا رنګوم.
زه دلته ډیر ستړی یم، زه غواړم مینه او خندا وکړم.