تمام حساس

هو ايترو ته حساس هو جو هڪ ئي وقت موت ۽ وحشت جي وچ ۾ هو، اسان هن جي ۽ منهنجي يادگيريءَ ۾ ترتيب ڏنل تصوير ٺاهي هئي، هو منهنجي چوڻ جي هر بکواس کي برداشت نه ڪري سگهيو، تنهنڪري هر شيءِ قديم، هر شيءِ ڪاٺين، هر شيءِ دونھون وانگر جلندڙ هئي.

مون کيس سفيد پکي ڏنو، ڪبوتر نه، پر هڪ اڇو پکي، ڄڻ ته فرشتن جي صورت ۾ پکيءَ جي صورت ۾ ڏٺم.
هن کي گهڻو وقت گهر ۾ رهڻ پسند نه هو ۽ هو آسمان سان پيار ڪندو هو، هو آسمان سان ائين پيار ڪندو هو ڄڻ اهو اڪيلو وطن هجي، اڪيلو وطن هجي، جنهن ۾ نه جسم پسند هجن ۽ نه جنس جي لالچ ۾.
هُو ايترو ئي ٿلهو ٿي ويو، جيترو هو پيار جي باري ۾، محبت جي خلل جي باري ۾ ڳالهائيندو هو، ڄڻ ته اهو ڪو حل ٿيل مسئلو هجي.

مون کي هن جي ڳالهائڻ جي گهٽتائي جو ڏک ٿيو آهي، يا هن جي ننڍڙي اکين جو هن کي مون کي ڏسڻ کان روڪي ٿو جڏهن آئون هن ڏانهن وڌي رهيو آهيان، هن جي ظلم کان بيزاري هئي ته مون سان ڇا ٿيو ۽ هن جي غريب پکيء جو جيڪو منهنجي ڪنوار جي پيار جي اڃ ۾ مري ويو.
هو اسان جي لاءِ دعا نه ڪري رهيو هو، پر هن اسان لاءِ دعا ڪرڻ ڇڏي ڏني.