منهنجو پيار..

منھنجو جذبو انھن خيالن ۽ جذبن سان ڀريل ھو، جنھن کي مان حاصل ڪري نه سگھندس، ھو منھنجي اندر ۾ دفن ٿي ويو، جيئن مون ھن جو ھڪڙو عڪس ٺاھيو، جيڪو منھنجي روح سان ميلاپ ڪري، مون کي سندس روح جي وجود ۾ ريحنا اڏائي ڇڏي.

هن وقت مان ماڻهن کان گهڻو لاتعلق ٿي ويو آهيان، گهڻو نه روئندو آهيان، ۽ مان صرف آسمان کي محسوس ڪندو آهيان، آسمان مون کي محسوس ڪندو آهي، مان روڊن کي ڏسندو آهيان ۽ سرءُ جي تمام گهڻي تڙپ ڪندو آهيان، نه ڪنهن کي ياد ڪندو آهيان ۽ نه ڪنهن کي. مون لاءِ آرزو محسوس ٿئي ٿي، مان تلسي، پيلي جيسمين ۽ ڪيڪٽس جون ڪيتريون ئي تصويرون ڪڍان ٿو ۽ رنگين لليون ڄڻ ته منهنجي سڄي زندگي آهن.

مان گلن کي پنهنجي نوٽ بڪ ۾ رکان ٿو، جتي مان انهن کي وساري نه وڃان، يا انهن جي شڪلن کي وساريان، آئون خدا کان تمام گهڻي دعا ڪريان ٿو ته هو ٻيهر يقين ڏي.
هاڻي، جڏهن مون هن کي پنهنجي اونهائي مان ڪڍڻ جي ڪوشش ڪئي آهي، ۽ هر ڀيري هن کي مون کان کسڻ جي ڪوشش ڪئي آهي، تڏهن به مان هن کي وسارڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهيان، اهو سڀ ڪجهه وساري رهيو آهيان، جنهن مان گذريو آهي، هڪ سٺي روح جنهن کي صرف چاهيو هو. امن ۾ رهڻ.
يادون منهنجي دل کي ڇڪينديون آهن، منهنجي سينه کي ڇڪينديون آهن، پر مان ڪوشش ڪريان ٿو، مان هر ممڪن ڪوشش ڪريان ٿو، ان کي مون کان هٽائي ڇڏيان ۽ هر شيء کي هٽائي ڇڏيو جيڪو ان سان رابطي ۾ هو.
مجموعي طور تي، مان سمجهان ٿو، ته مون کي ڪنهن کي ٻڌائڻ جي ضرورت ناهي، ڪنهن کي به توهان جي روح جي امن جي پرواهه ناهي، توهان کان سواء.
توھان کي ڪوشش ڪرڻ گھرجي، اھو خراب نه آھي.