هتي ..

هتي ساڳئي سرزمين تي اسين هلندا هئاسين، جنهن آسمان تي اسان هڪ ڪڪر لڪائي ان کي نيري پتلون جي کيسي ۾ لڪائي ڇڏيو هو، جيڪا مون توکي خريد ڪئي هئي، ان ئي نوٽ پيڊ تي، جنهن ۾ مون توکي ڏٺيون سڀ تاريخون لکيون هيون. مون توکان ڪيترا چميون چوري ڪيون آهن، ۽ مون ڪو به ڀاڪر نه رڪارڊ ڪيو آهي، مون هن سان سلامتيءَ ۾ محسوس ڪيو، ڪو ماڻهو محبت تي افسوس نٿو ڪري سگهي، ۽ نه ئي گلن جو تعداد جنهن ۾ هن ڪنهن ٻئي يتيم جي ڀاڪر ۾ ويهاري، اسان سڀ آهيون، اها سردي آهي. جنگ جيڪا دل ۾ رهي ٿي، اهو وقت ڪنهن لاءِ نه آهي ته منهنجي دل جي درگاهن کي بند ڪري، جيڪي ڪجهه وقت کان خاموش آهن.

مان پنهنجي هٿ جي هر ٿڌ ڏانهن موٽان ٿو جنهن سان مان پاڻ تي ضابطو نه رکي سگهيس ۽ شرمسار ٿي پاڻ کي لعنت ملامت ڪرڻ لڳس، ڇاڪاڻ ته منهنجا چپ ائين نيري ٿي ويا هئا ڄڻ مان ڪنهن ڪيفي جي ٽيبل تي بيحد اداس هجان، جنهن کي ڪامريڊن مٽيءَ جي ڍير اڳيان ڇڏي ڏنو هو.

اسان ڇڏي ڏيون ٿا ۽ ڇڏي ڏيون ٿا ۽ وساريون ٿا ۽ تسليم ڪرڻ جو جھنڊو لھرايون ٿا.
ڄڻ نارنگي ۽ ليمن جي گلن جي بوءِ وسري وئي هجي! هوءَ ڪيئن وساري سگهندي، جنت جي خاطر، ملائڪن، گلن جي چادرن ۽ تنهنجو مٺو چهرو؟