منهنجي پناهه

اي منهنجا قديم پناهه:
خزاں جي پگهر ۾ ٺهيل هڪ سلام
منهنجو روح تمام زنگ جي ڪناري تي هو، ۽ مان پنهنجي لنگهه کي ڳنڍي نه سگهيس ۽ پنن جي هڪ هٿ کي هلايو. ان حقيقت کان انڪار نٿو ڪري سگهجي، مان توهان کان ڪا خاص ڳالهه نه ٿو چاهيان ۽ توهان صرف اهو چاهيو ٿا ته مان توهان کي پنهنجين خامين کان انڌو ڪري ڇڏيان، توهان اهو نه ٿا چاهيو ته اهو گهنگهرو بنجي جنهن کي هلڻ جو شوق هجي.

پوءِ هو هڪ بيڪار ڇوڪر جي ڌڪ سان ڪري پيو. مون کي شاعريءَ کي گهٽ نه سمجهجانءِ، شايد منهنجو موت ڪنهن به وقت ناگزير ٿي پوي، هي جيڪي چون ٿا، منهنجا مسڪرائيندڙ، ان جو دفاع ڪرڻ منهنجو ڪم ناهي. ۽ تون پنهنجي ڏاڙهيءَ سان تمام خوفناڪ ۽ خوفناڪ آهين، جنهن کان مون اکيون ٻوٽي ڇڏيون آهن ته جيئن تنهنجي بي حسيءَ جي مٽيءَ ۾ غرق نه ٿي وڃان.

۽ ھتي مان آھيان، جنھن پنھنجو گلا کنيو آھي، جيڪو انھن سڀني گلابن کي متاثر ڪري ٿو، جيڪي پاڻيءَ جي چمڪ کان سواءِ ڦھلجن ٿا، اي سڪون جي شعاع جيڪا منھنجي مٿي تي اچي ٿي، مان رڪجي وڃان ٿو ۽ دنيا کي اڳي کان وڌيڪ اداس ۽ وڌيڪ خوبصورت ڏسان ٿو. توهان جي مصيبت ڄڻ ته اهو سڀ اتفاق سان توهان جي زال طرفان تاج ڪيو ويو آهي.