Идеяи реинкарнатсия аз нуқтаи назари фалсафӣ

Реинкарнатсия пӯшидани курта аст, ҷомаи ҷон ҷисм аст, яъне реинкарнатсия интиқоли рӯҳи ҷовидона аз ҷисми мурда ба ҷисми навзоди дигарро ифода мекунад, зеро эътиқод ба реинкарнатсия хеле қадим аст ва ба таври назаррас паҳн шудааст.
Мо мефаҳмем, ки реинкарнатсия дар тафаккури юнониёни қадим буд, зеро ғояи асосии он поксозии рӯҳ тавассути чанд таваллуд буд, то рӯҳи солеҳ озод шавад ва ба табиати илоҳӣ баргардад.

Дар мавриди андешаи юнонӣ бошад: мактаби Пифагорӣ мегӯяд, ки ҳузури рӯҳ дар бадан ҷазои рӯҳ аст, агар он хуб набошад ва худоёнро ба ҷисми дигар барқарор кардан мумкин аст.Аз ҷазои вай аз ҷониби Афлотун.

Файласуфи олмонӣ «Шопенгауэр» идеяи реинкарнатсияро, ки интиқоли рӯҳи инсон ба инсони дигар аст, пешбарӣ карда, ҳам динҳои яҳудӣ ва ҳам дини насрониро рад кард, зеро онҳо ба ин принсипи мавҷудияти гузашта дар фалсафа мухолифанд, аммо идеяи реинкарнатсия дар динҳо ба монанди ҳиндуизм ва буддизм низ мавҷуд аст.

Дигар мавзӯъҳо: 

Технологияи навтарин дар ҷарроҳии пластикии ғайриҷарроҳӣ

http://مصر القديمة وحضارة تزخر بالكنوز