Чӣ тавр мо метавонем бемориҳои худро бо хоҳиши худ табобат кунем?

Агар шумо ба беморӣ гирифтор шавед ва пайваста дар бораи он фикр кунед ва ба одамон гап занед. Он шумораи ҳуҷайраҳои беморро зиёд мекунад.
Одамон дар бораи бемории худ, вақте ки онҳо ҳамеша бемор мешаванд, гап мезананд, зеро онҳо ҳамеша дар бораи он фикр мекунанд.
Яъне, онҳо фикрҳои худро ба калима тарҷума мекунанд ва онҳоро иҷро мекунанд, агар шумо худро хуб ҳис накунед, дар ин бора ҳарф назанед, магар ин ки шумо бештар аз он мехоҳед.
Тамаркуз кардани ҳуҷайраҳои мағзи сари шумо ба бемории шумо вирусҳои бештареро ба вуҷуд меорад, ки боиси хастагӣ ва беморӣ мешаванд
Вақте ки шумо аз ҷиҳати равонӣ ё ҷисмонӣ хаста мешавед, ба шумо ҳолати беморӣ, хастагӣ ва депрессия таъсир мерасонад, то худро ҳамчун магнит ҳис кунед ва энергияи манфии пур аз хастагӣ ва бемориҳо ва хастагии равониро ҷалб кунед.

Ҳамеша бигӯед, ки "ман олӣ ҳастам, ман худро хеле хуб ҳис мекунам" ва шумо инро дар ҳақиқат эҳсос мекунед.
Ба гуфтани калимаҳое, ки вазъияти идеалие, ки барои худ мехоҳед, ёд гиред ва барои ин ба Худо шукр гӯед.
Муҳимтар аз ҳама он аст, ки ҳамеша қобилияти худро барои ноил шудан ба он чизе, ки шумо фикр мекунед, эҳсос кунед ва бо ин тафаккур шумо онро ба назди худ даъват хоҳед кард
Ҳамон гуна ки гӯш кардани одамоне, ки аз бемориашон сахт шикоят мекунанд, бемориро талаб мекунад, вақте ки онҳоро бо тамоми диққат ва тамаркузи худ гӯш мекунед, гӯё бемориро ба сӯи худ мекашед ва онро даъват мекунед, ки дар шумо таҷассум шавад.
Гумон накунед, ки бо шунидани суханони онҳо ба онҳо кумак мекунед, балки ба бемории онҳо қувват мебахшед ва ба шиддат мебахшед.Дарди ӯро ба хотир наоваред, аммо шумо бояд фикрашро дигар кунед ва ӯро мусбат гардонед.Дар бораи саломатии худ фикр кунед. ки вай бояд зуд сихат шавад, то тамоми кори дустдоштаашро анчом дихад.
Ва ин аст он чизе ки Паёмбар (с) дар ҳадиси шариф тавсия кардаанд:
Он њазрат (с) фармуд: (Агар назди бемор бошї, некї бигўї, зеро фариштагон ба он чи мегўї бовар мекунанд) ривояти Муслим.

Таҳрир аз ҷониби

Райан Шайх Муҳаммад