Bu olup biteni idrak edemediğiniz ve “daha ​​önce başınıza geldiği gibi dönme ümidine” tutunduğunuz aşamadır..!

ardından bir sahne..

Ve hata yaptığından emin olduğun ve ona bu kadar odaklanmaman gerektiğine inandığın aşamadır... ve onun aşkından sonsuza dek kurtulman gerekir..!

Zaman zaman sana gelen... geri dönmeye çalışmana neden olan... ve "affedilmez" bir günahı affetmeye niyetli olduğun bir duygu...

Kendini suçlu olduğuna ve sana benzeyen tek kişinin o olduğuna inandırmaya çalışıyorsun, sonra kendinle tartışıyorsun ve onu zayıf olmakla suçluyorsun, sonra özlüyorsun ve görmezden geliyorsun, sonra yine kendini suçluyorsun.

İzolasyona, üzüntüye ve yalnızlık arzusuna alıştığınız ve genel olarak eşyaların veya hayatın değerini hissetmediğiniz ve etrafınızdaki her şeyin solmuş göründüğü zamandır.

Böylece insanlarla yakınlaşırsın... sosyalleşirsin, görmediğin şeyleri görürsün, daha iyi bir yarının hayalini kurarsın ve olaylara yeni bir gözle bakarsın...

Sizi kurtarma aşamasına getiren şey budur.

Ve burada o kişiden nefret etmeyeceksin; Aksine, ona iyi dilekler dileyecek, kendinize iyi dilekler dileyecek ve gerçek ve eksik olmayan bir deneyim için hevesle aramaya başlayacaksınız...!

Ve o kişinin hafızanızdan kalıcı olarak silindiği... Hayatın birçok kaygısı ve sıkıntısıyla, ve bir gün Facebook hesabınıza girdiğiniz ve beş yıl önce o kişiyi ne kadar özlediğinizi ifade eden bir yazıyla karşılaşıyorsunuz. ...

Adıyla ilgili en azından bir şeyler hatırlamaya çalışan bir limon gibi beyninizi sıkıyorsunuz; Ama boşuna."

.

“Kibir ya da kibir değildi, bir sönmeydi.”